Sarra Manning schreef Adorkable, dat in het najaar verscheen. Een jongerenroman die nu eens niet gaat over onbereikbare liefdes, bizar knappe glittervampiers of het einde van de wereld. Verfrissend, in een tijd waarin boeken rond die thema’s (en toegegeven: daar zitten echt wel enkele parels tussen) de boekwinkels vullen. Ik vroeg haar het hemd van het lijf over haar inspiratie, haar niet erg léuke hoofdpersoon en het leven op Haribosnoepjes.
Kun je me wat vertellen over hoe je op het idee bent gekomen voor Adorkable? Had je het complete verhaal al in je hoofd toen je begon met schrijven, of bedacht je het tijdens het schrijven?
Ik had al een tijdje geen YA-romans meer geschreven, omdat ik me concentreerde op boeken voor volwassenen en de YA-markt overvol was met glitterende vampiers en dystopische toekomstverhalen, wat niet echt mijn ding is. Ik raakte gefascineerd door Tavi Gevinson, een fashion blogger en oprichter van het geweldige Rookie. Ze was destijds pas 13 jaar oud en een soort wereldwijd fenomeen. Ik dacht ook veel na over hoe ik was als tiener: lawaaierig, vol van meningen over alles en een beetje vreemd. Toen kwam de titel, Adorkable, plots in me op, en dat was mijn startpunt.
Toen ik begon met lezen vond ik Jeane niet echt aardig (maar ik ben van haar gaan houden!). Had jij hetzelfde gevoel? Hoe was het om te schrijven over een vrouwelijk personage dat niet bepaald ‘leuk’ was?
Ik heb erg veel moeite met het idee dat meisjes in boeken altijd vriendelijk en leuk moeten zijn, en dat je je met hen moet kunnen identificeren. Ik denk dat dit idee tot gevolg heeft gehad dat de meeste vrouwelijke boekpersonages weinig memorabel zijn. Sommige van de grootste heldinnen uit de literatuur, van Becky Sharp in Vanity Fair tot de ondeugende Lydia in Pride & Prejudice en Emma Bovary waren niet vriendelijk of leuk, maar dat maakt hun verhalen des te onweerstaanbaarder.
Jeane heeft een hoop goede eigenschappen. Ze is gepassioneerd over waar ze in gelooft, ze komt voor zichzelf en anderen op en wanneer ze zich realiseert dat ze zich als een idioot gedraagt doet ze haar best om het goed te maken. Het was geweldig om over Jeane te schrijven. Ik hoefde niet op mijn tenen te lopen waar het ging om wat gevoeligere thema’s als seks, ik kon het gewoon schrijven zoals het is!
Waarom heb je ervoor gekozen om vanuit twee verschillende perspectieven te schrijven? En vond je het leuker om vanuit het perspectief van één van de twee te schrijven, of waren ze allebei even leuk/interessant/moeilijk?
Oorspronkelijk zou Adorkable alleen vanuit het perspectief van Jeane worden verteld, maar toen ik begon met schrijven kon ik Michaels stem heel duidelijk horen. Het was overduidelijk dat een heel verhaal vanuit Jeanes stem iets teveel van het goede zou zijn. Het was heel interessant om vanuit het oogpunt van een jongen te schrijven, en ik vond het heerlijk dat Michael niet alleen de populaire, vriendelijke jongen was van wie iedereen hield, maar dat hij net zo gemeen en veroordelend kon zijn als Jeane! Beiden zijn erg onbetrouwbare vertellers en ik vond het erg leuk om te beschrijven hoe ze dezelfde situatie op een compleet andere wijze beleefden.
Lijk je zelf op Jeane, Michael of één van de andere personages? Met wie van hen kun je je het meest identificeren?
Toen ik een tiener was, leek ik erg op Jeane. Ik had overal een mening over en was niet te verlegen om die mening aan iedereen te verkondigen! Ik had ook wat slechte ervaringen met haarverf en hoewel ik geen wereldwijd succesvolle blog had (het internet was destijds nog niet uitgevonden) had ik mijn eigen fanmagazine en was ik erg geëngageerd op het gebied van politiek en cultuur.
Wilde je altijd al schrijfster worden?
Altijd. Ik heb nooit wat anders willen zijn en ik denk dat het om die reden is dat ik zo gefocust was op schrijfster worden. Ik heb erg veel geluk gehad dat ik twee jaar nadat ik aan de universiteit was afgestudeerd een baan kreeg bij een jongerentijdschrift. Sinds die tijd ben ik fulltime aan het schrijven.
Geloof je zelf in het Adorkable-manifest, leef je zelf volgens die gedachtes?
Absoluut! Hoewel ik ook sterk geloof in het feit dat je mensen moet behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden…
Heb je vooronderzoek gedaan toen je dit boek ging schrijven; heb je vlooienmarkten bezocht, heb je een tijdje op alleen maar Haribosnoep geleefd en gepraat met generatie Y?
Ehh, nee, niet echt. Ik ben zelf gek op rommelmarkten en rolschaatsen, en vind het leuk om in contact te zijn met mijn jonge volgers op Twitter. Schrijven voor jongeren vind ik niet moeilijk, zelfs als ik in het echte leven niet met jongeren optrek. Het is een veel grotere uitdaging om mijn boeken voor volwassenen te schrijven. Diep van binnen ben ik denk ik nog steeds een mokkende zeventienjarige. (En, bekentenis: ik houd niet van Haribo, behalve dan van die zure colaflesjes die je mond pijn doen wanneer je ze eet!)
Hoe bedenk je de namen voor je personages? Is dat moeilijk? Bedenk je de namen wanneer je begint met schrijven, of vind je de namen pas wanneer je er helemaal uit bent hoe een personage is? Heb je tijdens het schijven wel eens de naam van een personage veranderd?
Jeane was altijd al Jeane, vanaf het moment dat ik over Adorkable begon na te denken. Er is een obscuur liedje van The Smiths dat Jeane heet. Er zit een zin in “Oh Jeane, I’m not sure what happiness means but I look in your eyes and I know that it isn’t there”, en die zin somde voor mij alles op dat Jeane is en niet is.
De namen van personages zijn erg belangrijk voor me. Wanneer ik niet de juiste naam voor ze heb voor het moment dat ik begin met schrijven, vind ik het erg moeilijk om in hun hoofd te kijken. Voor mijn nieuwe boek voor volwassenen, It felt like a kiss, had ik de hoofdpersoon Vee genoemd. Maar ik kwam niet verder, kon niet in haar hoofd kijken tot ik haar naam veranderde in Ellie.
Toen je het boek wilde laten uitgeven, duurde het toen lang voor je een uitgever vond die interesse had in je werk, of ging het gemakkelijk?
Ik werkte bij een jongerentijdschrift dat J17 heet, en schreef een fictieserie die Diary of a Crush heet, toen ik voor het eerst op zoek ging naar een literair agent. Maar ik werd door iedereen afgewezen. Het leverde een flinke deuk op in mijn zelfvertrouwen en ik besloot dat mijn werk niet goed genoeg was en ik moest stoppen met proberen. Toen werd ik gebeld door een uitgever die mijn werk had gelezen, het geweldig vond en wilde uitgeven. Binnen drie weken had ik een contract voor het boek dat door iedere agent waar ik het naartoe had gestuurd was afgewezen. Het was een goede les in het omgaan met afwijzing.
Je volgende boek voor jongeren heet The Worst Girlfriend in the World’. Wanneer komt het uit in Engeland? Kun je me vertellen waar het over gaat?
The Worst Girlfriend in the World komt in Engeland uit in mei 2014. Hier is de officiële omschrijving van het verhaal:
Alice Jenkins is officieel de slechtste vriendin van de wereld, volgens de vele, vele jongens die hebben geprobeerd haar te verleiden en imponeren, om vervolgens te worden gedumpt wanneer Alice haar interesse verliest. En Alice verliest haar interesse snel, erg snel.
Maar ze verliest nooit haar interesse in Franny, haar beste vriendin sinds ze elkaar op de basisschool leerden kennen. Vriendschap is voor eeuwig, en niets zal tussen hen komen. Meisjes hebben stijl, jongens kwijl, is hun motto. Nou ja, het is Alice’ motto, Franny heeft geen tijd voor jongens: ze zijn allemaal onvolwassen en geïnteresseerd in maar één ding.
Dan verschijnt Louis Allen, zanger van The Desperadoes, de beste band in Merrycliffe-on-sea (al komt dat vooral omdat ze de énige band zijn in Merrycliff-on-sea). Wilde haren, skinny jeans, zwoele ogen: Franny heeft online gelezen over hipsters en Louis komt dicht in de buurt. Al drie jaar is ze stiekem hevig verliefd op hem.
Ze heeft nooit de moed gehad om met hem te praten, maar ze weet zeker dat Louis diep van binnen weet dat ze elkaars ware zijn. Hij weet alleen nog niet dat hij het weet. Daarom flirt hij met zoveel andere meisjes.
Wanneer Alice, moe van de gewone jongens, haar oog laat vallen op Louis dreigt dat de vriendschap tussen haar en Franny te verwoesten, hoewel ze beter weten dan te ruziën om een jongen. Ze maken een afspraak: moge de beste winnen. De twee beste vriendinnen worden bittere rivalen en alles komt tot een explosie einde tijdens hun eerste reis naar Londen…
Kan vriendschap werkelijk alles overwinnen?
Door: Saskia Kalter – Moetjelezen.nu
Tags : adorkable, Adorkable boek, sarra manning, Sarra Manning interview, Sarra Menning Adorkable
