Op de dag dat ik mijzelf afvroeg waarom ik geen handschoenen droeg, zag ik haar zitten. Een jonkvrouw op leeftijd. Een jonkvrouw omdat ze er zo bij zat. Ze had haar eigen troon gemaakt op de stoep voor vermoedelijk haar huis. Een houten bankje met roze kussentjes met bloemetjes erop werd weggedrukt onder haar vorstelijke derrière.
Naast haar stond een met bloemen versierde theepot en een standaard IKEA look-a-like theeglas op een enorm kleine stoel, wat mij deed vermoeden dat ze één of meerdere kleinkinderen zou hebben. Wat het plaatje helemaal afmaakte waren de breinaalden die samen met het blauwe bolletje wol door haar handen dansten.
Vandaag scheen eindelijk de zon weer. Toch was het erg fris. Ik vroeg me af hoe ze het buiten vol hield en of de thee inmiddels geen ijsthee geworden was. Toch, ze zag er de koning te rijk uit. Misschien houdt ze wel gewoon van ijsthee.
Ik hoop op meer zon en koninklijke mensen die de stoep trotseren. Ik heb mijn hoop gevestigd op de lente. Ik hoop dat mijn stoepkoningin haar sjaal dan klaar heeft en dat één van haar kleinkinderen die dan met trots draagt als de dagen weer kouder worden.
En ik hoop dat ik mijn handschoenen dan niet vergeten ben.
Alles is en heeft een verhaal. Arnhem is mijn stad en zit boordevol met verhalen, mijn verhalen. Deze deel ik graag met jullie. Om jullie kennis te laten maken met mijn Arnhem.
Mijn naam is Laura, ook bekend als Het meisje met worteltjeshaar. Wil je meer van mij lezen? Ik ben te vinden op Facebook. En als je me ooit ziet zitten schrijven bij de Hema (mijn vaste schrijfplek), kom vooral een kopje koffie bij me drinken en vertel me jouw verhaal!
Tags : arnhem, breien Arnhem, Het meisje met worteltjeshaar, Verhalen Arnhem
