Op vrijdag 26 september trad DeWolff op in Luxor Live. Reporter Lucca was erbij.
Het voorprogramma werd op deze vrijdagavond verzorgd door de act Flying Trashcans uit Leeuwarden. Vier jonge kerels die met een enorme dosis energie op het podium stonden. De band bestaat uit een drummer, toetsenist, gitarist en een saxofonist die allemaal erg strak samenspeelden. Het contact naar het publiek was ongewoon goed, de saxofonist soleerde zelfs tussen het publiek. Het pedaalgebruik van de gitarist maakte er een leuk, experimenteel en lichtelijk psychedelisch rockoptreden van. Als afsluiter speelden zij hun nieuwste single Luxury. Met wat meer nummers op hun setlist kan Flying Trashcans zeker een avondvullend optreden verzorgen.
De driekoppige formatie DeWolff bestaat uit Robin Piso: toetsenist, Luka van de Poel op de drums en zijn oudere broer Pablo van de Poel als gitarist en leadzanger. In 2008 wonnen ze de eerste prijs bij de Kunstbende en kregen als eerste band geen enkele kritiek van de jury. Onlangs brachten ze een nieuw album uit: Grand Southern Electric, waarbij ze onder andere hulp kregen van Mark Neill (The Black Keys). De verwachtingen waren voorafgaand aan de show al hooggespannen.
Ken je dat gevoel wanneer je een concert bijwoont van een band waar je lang op hebt gewacht om live te zien, dat je zenuwachtig bent voor het moment dat ze opkomen? Nou, dat gevoel was volop aanwezig bij het concert van DeWolff. Iedereen joelde keihard op het moment dat Pablo, Robin en Luka begonnen te spelen. De band trapte af met Stand Up Tall van hun onlangs uitgebrachte album Grand Southern Electric. Het samenspel was geweldig; de leden leken elkaar perfect muzikaal aan te voelen, om nog maar te zwijgen over het abnormaal goede gitaarspel van de frontman en zanger Pablo van de Poel. Een ware ‘gitaar explosie’. De interacties met zowel Robin als Luka leverden prachtige muziek op.
De nummers duurden allemaal wat langer dan op de plaat en tussen de nummers door jamde de band er lustig op los. Niet alleen Pablo trok alle aandacht, Luka drumde ook erg sterk en energiek, heel gevarieerd en aangepast op de zanglijn. Het tapijt wat op het podium lag zorgde voor een soort huiselijke grunge sfeer. Door het gebruik van specifieke gitaarpedalen werd de zaal gevuld met een mooie zware bluesrock sound. Bij het nummer Voodoo Mademoiselle ging het dak er af: Pablo gaf letterlijk óp het Hammond orgel een gitaarsolo.
De lange haren en de headbangende hoofden maakten het allemaal nóg overtuigender. Het bekende Don’t You Go Up The Sky leek het laatste nummer te zijn, maar het publiek wilde meer en liet dat ook duidelijk merken. Na een korte tijd kwamen de mannen terug op het podium en ging iedereen tijdens de laatste twee nummers Restless Man en Gold And Seaweed nog helemaal los. Ik durf met zekerheid te zeggen dat je nog heel veel van DeWolff zult gaan horen. Met zo ongelofelijk veel talent gaan ze het nog heel ver schoppen.
Door: Lucca de Ruiter, 14 jaar.
Tags : DeWolff, DeWolff Luxor Live, DeWolff recensie, DeWolff review
