Een levend concept over de enorme keuzevrijheid van deze tijd, bedacht door Rosa van Leeuwen, een vierdejaars Artez studente. Samen met Anastasia Liubchenko, een mime-speleres uit Oekraïne, vertaalt zij haar kinderwensen en diepste verlangens. Maar ook grote dromen zoals ‘world peace’ komen aan bod.
Het stuk begint met de twee dames, vermomd met afschrikwekkende alienmaskers, die angstig langzaam het podium op komen onder begeleiding van dreigende muziek. Het lijkt alsof ze met de alienmaskers uit willen beelden hoe vervreemd we tegenwoordig van de wereld zijn door de vele keuzes waarmee we geconfronteerd worden en de vele dingen die we willen.
Eenmaal voor de microfoons, waar zij het gehele stuk zullen doorbrengen, gaan de maskers af en worden de lieve gezichten zichtbaar. De van elkander afwisselende monologen zijn in het gebrekkig Engels waardoor het geheel wat lieflijk wordt en een humoristisch karakter heeft.
Ze beginnen iedere zin met ‘I want to’. De wensen die ze uitspreken zijn herkenbaar. De vaak voorkomende kinderwensen komen naar voren maar ook de diepste verlangens die iedereen wel heeft maar vaak niet durft uit te spreken worden bespreekbaar gemaakt. Sommige wensen zijn onmogelijk maar ondanks dat ze nooit gerealiseerd zullen worden, zijn ze logisch. Er zitten ook hele aandoenlijke wensen tussen zoals;
‘I want to hold the hand of a stranger and walk for a while and then let his hand go without that it’s weird’
‘I want to have an invisible head for uncomfortable moments’
‘I want to fart en then that my fart smells lovely and everybody starts to fart’.
Vooral de laatste wens stond garant voor een grote lach vanuit het publiek.
Na een tijdje werden er pruiken en hoge hakken tevoorschijn gehaald. Daarna weer fluoriserende gele werkhesjes en zonnebrillen. Deze verschillende outfits stonden voor verschillende types die leuk werden gespeeld. Iedere typetje wat ze speelden vertegenwoordigde een ander soort wens. Zo wensten de types met de hoge hakken en de dames-pruiken dat ze een ‘evil eye’ hadden en daarmee vervelende mannen in één klap konden veranderen. De types met de werkhesjes hadden meer simpele wensen, zoals dat iedereen tevreden zou moeten zijn met wat diegene al heeft.
Het mooie van het stuk was dat alle wensen op zo’n manier beschreven werden dat je het als publiek helemaal voor je zag. Zo werd op een gegeven moment gewenst dat over het hele podium kleine konijntjes rondhuppelden en bij de toeschouwers op schoot gingen zitten; grote ogen die je aankijken en zeggen: ‘take me home’. Deze gedetailleerde beschrijvingen gaven een leuke dimensie aan de monologen die opgevoerd werden.
Het einde was verrassend; alle toeschouwers hadden een briefje met een pen onder hun stoel gekregen. Hier moest je je diepste wensen op schrijven en met een plakbandje kon je het aan de muur plakken, geheel anoniem. Er was tijd om de briefjes van voorgaande toeschouwers te lezen en een glaasje limonade te drinken.
Ondanks dat ze de wensen leken te structureren aan de hand van de typetjes die ze speelden, was het geheel onsamenhangend. Als publiek blijf je het hele stuk met de vraag zitten; ‘komt er nog een clue?’. Echter, het gebrek aan structuur had geen invloed op het aandoenlijke en humoristische karakter van het stuk. Daarnaast ga je als toeschouwer met een goed gevoel naar huis; ‘ik kan nog zo ontzettend veel willen maar uiteindelijk heb ik eigenlijk al heel erg veel’.
Gezien op 16 februari in Theater aan de Rijn / Generale Oost te Arnhem.
Door: Minne Dekker (www.minnedekker.nl)
Credits fotografie: Menno van der Meulen (www.mennovandermeulen.com)
