Recensie: Wachten op Godot – Toneelgroep Oostpool

Geplaatst op 4 april 2013 Door In Recensies, Uitgaan

Toneelgroep Oostpool speelde op 30 maart 2013 wederom de toneelklassieker ‘Wachten op Godot’ van Samuel Beckett. In 1955 speelde Toneelgroep Oostpool, destijds Toneelgroep Theater, ook de Nederlandse première van Wachten op Godot in de Arnhemse Schouwburg. Na meer dan 50 jaar volgde in 2009 een tweede opvoering en werd het stuk door theatervakblad TM en Moose.nl gekozen tot ‘beste toneelstuk aller tijden’.

Wachten op Godot is geschreven door de Ierse Samuel Beckett. Hij is het meest beroemd geworden door dit toneelstuk dat in eerste instantie slechte kritieken kreeg maar langzaam erg populair werd. Het stuk is in 1953 in Parijs in première gegaan. Het publiek reageerde destijds hevig en vond het of fantastisch of afschuwelijk slecht. Dit leidde zelf tot opstootjes tijdens opvoeringen. Hiermee kreeg het stuk meteen een reputatie. Nederland was na Frankrijk één van de eerste landen waar het stuk werd opgevoerd. Naast het schrijven van theaterstukken schreef Beckett ook meerdere boeken en regisseerde eigen werk, radioprogramma’s en televisiespelen. In 1969 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.

De regie is tijdens de nieuwste opvoering in handen van Erik Whien. Whien volgde de Opleiding Toneelacademie in Maastricht, (1996 – 2000) en regisseerde tal van stukken voor Toneelgroep Oostool, waaronder Tsjechov, De Misantroop en Boiling Frog.

Wachten op Godot is een stuk dat je uitdaagt om te filosoferen over begrippen als tijd en het leven. Elk leven beslaat maar een bepaalde tijd. Voor ieder mens, voor elk leven is een bepaalde tijd. Zelfs elke dag is een bepaalde tijd. Beckett laat je zien dat ieder mens de tijd anders interpreteert.

Wachten op Godot gaat over twee mannen die elkaar al praktisch heel hun leven kennen. Vladimir (Stefan Rokerbrand) en Estragon (Sanne den Hartogh) wachten samen onder een boom op Godot. Wie is Godot? Waar staat hij voor? Waar wachten zij precies op? De tijd gaat voorbij. Maar het wachten moet gevuld worden. Dat wordt gedaan met grappige en uitdagende dialogen, absurde gedachten en filosofische vraagstukken.

Naast de twee hoofdpersonen komen er nog drie andere personages op het toneel. Twee daarvan zijn Pozzo (Joep van der Geest ) en zijn slaafse knecht Lucky ( Marcel Osterop). Zij komen langs en maken de twee hoofdpersonen in de war over het begrip tijd. Waren zij er gisteren ook? Of was het langer geleden? De een herinnert zich vrij weinig van de ontmoeting terwijl de ander zich veel meer herinnert. Beiden raken in verwarring over de waarheid. Wat doet de tijd met ons? En doet tijd er eigenlijk wel toe? Het derde personage dat langskomt is een jongetje (Phi Nguyen). Hij komt vertellen dat Godot vandaag niet komt, maar er morgen zeker zal zijn.

Wachten op Godot kan ook gezien worden als wachten op de dood. Uiteindelijk is het hele leven slechts een momentopname en leeft iedereen zijn leven op zijn manier. Iedereen wacht op iets en die wachttijd moet gevuld worden. Dat is het leven. Je wacht. Maar wat doe je in de tussentijd? Mensen komen en gaan in je leven. Je gaat nieuwe relaties aan en verliest mensen uit het oog. Het is mooi hoe dit soort gebeurtenissen in Wachten op Godot naar voren komen. Met relatief weinig mensen zie je veel verschillende relaties tot stand komen. De twee hoofdpersonen kennen elkaar heel hun leven en beleven hun relatie met de ander op hun eigen manier. Beide vragen zichzelf soms af of zij wel bij elkaar moeten blijven en samen dezelfde weg moeten bewandelen. Allemaal vraagstukken die ieder mens in zijn eigen leven ook tegenkomt. Is dit de goede weg? Is dit de juiste persoon? Is dit de juiste beslissing? De vele facetten van het leven zijn tijdens Wachten op Godot krachtig in de scènes terug te zien.

Het ene personage wil steeds maar gaan. De ander zegt dat hij moet wachten. “O ja, we moeten wachten op Godot”.

Een terugkerend onderwerp zijn de schoenen van Estragon. “Die schoenen passen mij niet meer. Ze doen me pijn”. Hij doet ze uit en vind andere die wel passen. Zijn dit de juiste schoenen? Vladimir wil op zijn beurt de hoed van iemand anders passen. Er wordt veelvuldig gewisseld van hoed, het is praktisch een soort komische circusact. Andermans hoed; hoe denkt een ander? Proberen in een ander leven te duiken om dan terug te keren naar je eigen hoed. Met minimalistische middelen worden existentialistische onderwerpen aangekaart.

Het stuk wordt afgewisseld met veel grappige en luchtige momenten waarbij het publiek regelmatig lacht. Daarnaast is er ook plek voor absurdisme. De manier waarop Pozzo met zijn slaafse knecht Lucky omgaat zorgt voor plaatsvervangende schaamte.

Wachten op Godot is een prikkelende voorstelling waar je nog lang over na kunt praten, naar nog langer over na kunt blijven denken. Met recht een tijdloze klassieker die het bezoeken meer dan waard is.

De voorstelling is nog t/m mei 2013 in verschillende schouwburgen te zien. De speellijst is hier te vinden. Bekijk hier de trailer.

Jessie Ruysink en Linda Augustijn

Fotografie: Sanne Peper

Toneelgroep Oostpool speelde op 30 maart 2013 wederom de toneelklassieker ‘Wachten op Godot’ van Samuel Beckett. In 1955 speelde Toneelgroep Oostpool, destijds Toneelgroep Theater, ook de Nederlandse première van Wachten op Godot in de Arnhemse Schouwburg. Na meer dan 50 jaar volgde in 2009 een tweede opvoering en werd het stuk door theatervakblad TM en Moose.nl gekozen tot ‘beste toneelstuk aller tijden’.

Wachten op Godot is geschreven door de Ierse Samuel Beckett. Hij is het meest beroemd geworden door dit toneelstuk dat in eerste instantie slechte kritieken kreeg maar langzaam erg populair werd. Het stuk is in 1953 in Parijs in première gegaan. Het publiek reageerde destijds hevig en vond het of fantastisch of afschuwelijk slecht. Dit leidde zelf tot opstootjes tijdens opvoeringen. Hiermee kreeg het stuk meteen een reputatie. Nederland was na Frankrijk één van de eerste landen waar het stuk werd opgevoerd.

Naast het schrijven van theaterstukken schreef Beckett ook meerdere boeken en regisseerde eigen werk, radioprogramma’s en televisiespelen. In 1969 ontving hij de Nobelprijs voor de Literatuur.

De regie is tijdens de nieuwste opvoering in handen van Erik Whien. Whien volgde de Opleiding Toneelacademie in Maastricht, (1996 – 2000) en regisseerde tal van stukken voor Toneelgroep Oostool, waaronder Tsjechov, De Misantroop en Boiling Frog.

Wachten op Godot is een stuk dat je uitdaagt om te filosoferen over voornamelijk het begrip tijd en het leven. Elk leven beslaat maar een bepaalde tijd. Voor ieder mens, voor elk leven is een bepaalde tijd. Zelfs elke dag is een bepaalde tijd. Beckett laat je zien dat ieder mens de tijd anders interpreteert.

Wachten op Godot gaat over twee mannen die elkaar al praktisch heel hun leven kennen. Vladimir (Stefan Rokerbrand) en Estragon (Sanne den Hartogh), wachten samen onder een boom op Godot. Wie is Godot? Waar staat hij voor? Waar wachten zij precies op? De tijd gaat voorbij. Maar het wachten moet gevuld worden. Dat wordt gedaan met grappige en uitdagende dialogen, absurde gedachten en filosofische vraagstukken.

Naast de twee hoofdpersonen komen er nog drie andere personages op het toneel. Twee daarvan zijn Pozzo (Joep van der Geest ) en zijn slaafse knecht Lucky ( Marcel Osterop). Zij komen langs en maken de twee hoofdpersonen in de war over het begrip tijd. Waren zij er gisteren ook? Of was het langer geleden? De een herinnert zich vrij weinig van de ontmoeting terwijl de ander zich veel meer herinnert. Beiden raken in verwarring over de waarheid. Wat doet de tijd met ons? En doet tijd er eigenlijk wel toe? Het derde personage dat langskomt is een jongetje (Phi Nguyen). Hij komt vertellen dat Godot vandaag niet komt, maar er morgen zeker zal zijn.

Wachten op Godot kan ook gezien worden als wachten op de dood. Uiteindelijk is het hele leven slechts een momentopname en leeft iedereen zijn leven op zijn manier. Iedereen wacht op iets en die wachttijd moet gevuld worden. Dat is het leven. Je wacht. Maar wat doe je in de tussentijd? Mensen komen en gaan in je leven. Je gaat nieuwe relaties aan en verliest mensen uit het oog. Het is mooi hoe dit soort gebeurtenissen in Wachten op Godot naar voren komen. Met relatief weinig mensen zie je veel verschillende relaties tot stand komen. De twee hoofdpersonen kennen elkaar heel hun leven en beleven hun relatie met de ander op hun eigen manier. Beide vragen zichzelf soms af of zij wel bij elkaar moeten blijven en samen dezelfde weg moeten bewandelen. Allemaal vraagstukken die ieder mens in zijn eigen leven ook tegenkomt. Is dit de goede weg? Is dit de juiste persoon? Is dit de juiste beslissing? De vele facetten uit het leven zijn tijdens Wachten op Godot krachtig in korte scenes terug te zien.

Het ene personage wil steeds maar gaan. De ander zegt dat hij moet wachten. “O ja, we moeten wachten op Godot”.

Een terugkerend onderwerp zijn de schoenen van Estragon. “Die schoenen passen mij niet meer. Ze doen me pijn”. Hij doet ze uit en vind andere die wel passen. Zijn dit de juiste schoenen? Vladimir wil op zijn beurt de hoed van iemand anders passen. Er wordt veelvuldig gewisseld van hoed, het is praktisch een soort komische circusact. Andermans hoed; hoe denkt een ander? Proberen in een ander leven te duiken om dan terug te keren naar je eigen hoed. Met minimalistische middelen worden existentialistische onderwerpen aangekaart.

Het stuk wordt afgewisseld met veel grappige en luchtige momenten waarbij het publiek regelmatig lacht. Daarnaast is er ook plek voor absurdisme. De manier waarop Pozzo met zijn slaafse knecht Lucky omgaat zorgt voor plaatsvervangende schaamte.

Wachten op Godot is een prikkelende voorstelling waar je nog lang over na kunt praten, naar nog langer over na kunt blijven denken. Met recht een tijdloze klassieker die het bezoeken meer dan waard is.

De voorstelling is nog t/m mei 2013 in verschillende schouwburgen te zien.

Jessie Ruysink en Linda Augustijn

Tags : , , ,