Vijf karakters, vijf meningen. Het lijkt een recept voor een ramp, maar in geval van Leeways is het gevolg een kolkende mix van zonnige muziek en harde levenslessen. Noem het reggae met ballen, noem het uitbuikrock, noem het waarheidsfunk. Leeways richt zich op je heupen en je hersenen.
De achtergronden van de vijf bandleden van Leeways lopen uiteen: gitarist Andrej en drummer Amir hebben Russisch-joodse en Israëlische wortels, zanger rapper Benjamin T en bassist Timothy Riley komen van de Antillen terwijl het grote Keltische kruis op de onderarm van zanger Siggy verraadt waar de reus met dreads zijn zachte blauwgroene ogen vandaan heeft: uit Frankrijk. Hij is Surinaams-Bretons, zeg maar: zwoel en ruig. Siggy is zowat de vleesgeworden definitie van Leeways.
Het debuutalbum van Leeways dobbert op de dikke baslijnen van Timothy, zweeft op het expressieve gitaarspel van Andrej en trilt op de ritmes van Amir. Er zijn folkmetalbreaks (End of the week), er is p-funk (Diamonds), er is jakkerende ska (King of the Jungle), er zijn gastmuzikanten op orgel en koper.
‘We accepteren geen nee’, is volgens gitarist Andrej het motto van Leeways: iedere zaal, elke wei, of er nu tienduizend man voor hun neus staan of tien, of het nu een veld vol metalheads is, een strandtent met skatepunks, de finale van de Grote Prijs van Nederland (die Leeways in 2014 won) of de reggaewei van de Zwarte Cross is: niemand kan Leeways weerstaan.