Op het derde album van Spinvis, getiteld ‘Tot ziens, Justine Keller’, staan 12 nummers. Variërend in onderwerp van een lofzang op de Apocalyps tot een club die alleen toegang biedt aan mensen die nooit meer kunnen slapen. Maar vooral de liefde komt aan bod, in al haar verschijningen en metaforen. Als roes of vergif, als noodlot, of als De Dood zelf.
Het is een schaamteloos romantisch album geworden waar lang en zorgvuldig aan is gewerkt. Minder experimenteel dan het voorgaande ‘Dagen Van Gras, Dagen Van Stro’. Toegankelijkere popliedjes dus.