“Och, als elk Nederlands gitaarbandje de electronica zo overvloedig zou beminnen als deze jongens”, schreef NRC Next over The Benelux. Dat benoemt precies waar het Amsterdamse viertal zich bevindt: de virtuositeit van een live band, de strakheid van een dance act. ’s Nachts spelend, tussen de electronische acts van underground dance label Non Records, werkte de band aan hun indrukwekkende live reputatie.
De electronisch vervormde keelklanken van Milan Mes en de dubbelloops jachtgitaar van Sven Hamerpagt haken in elkaar tot een vreemd en funky geluid. De machinaal strakke beats van Maarten Diesfeldt doen dansen. Aanstekelijke vocalen van frontman Jaap Warmenhoven maken het af. OOR schreef na een show op 5 Days Off over de “opvallende, vintage sound en een stel sterke singlekandidaten” en noemde The Benelux “een band om in de gaten te houden”.
Hun stijl werd door 3voor12 al omschreven als Britse postpunk en disco-electro. Zelf spreken ze liever over akoestische house. Op ADE 2013 maakten ze dat waar door de enige akoestische set van het dance festival neer te zetten.
De vooruitgestuurde single ‘Liar’ van het debuutalbum van The Benelux werd door de 3voor12 redactie prompt op nummer 1 gezet van hun weeklijst: “De Amsterdamse disco-electroband is terug en man man wat is die funky baslijn geil.” Nu is er het langverwachte album, op vinyl en digitaal.
Nieuwe songs ontstonden in een te kleine oefenruimte. Tijdens nachtelijke live shows kreeg het materiaal haar definitieve vorm. Het album heet simpelweg ‘The Benelux’