Ik ben al een tijdje niet meer jong in Arnhem. Een tijdje kan een best lange periode zijn, maar ik woon pas sinds twee maanden niet meer in Arnhem. Ik ben in een korte periode volwassener geworden dan ik bij voorbaat had verwacht. Niet zozeer zelfstandig eten bereiden en een bed opmaken maken mij verantwoordelijk, maar vooral de vrijheid die ik krijg om te kunnen doen wat ik wil maken mij een volwassener persoon.
Ik ben in maart dit jaar aangenomen op de toneelacademie van Maastricht voor de discipline Regie. Het worden van een regisseur en theatermaker is een droom die voor mij uitkomt. Ik kan weldra een groter publiek dan dat ik nu heb laten kijken en luisteren naar wat ik in deze wereld wil vertellen.
Jong zijn in Maastricht is veel volwassener voor mij dan jong zijn in Arnhem. In Arnhem woonde ik bij mijn ouders. Er werd voor mij gezorgd. Als ik dwaalde langs de kade van de Rijn, denkend aan metaforische beschrijvingen over de kabbeling van het water, dan wist ik dat er op dat moment voor mij werd gekookt. In Maastricht spring ik in dieper water. Ik neem risico’s in mijn werk en in mijn leven. Laat ik mijn spelers de gehele voorstelling niet praten? Ga ik naar huis om te koken of koop ik een frietje op de markt? Ik stel mij voor dat wanneer ik de opleiding Creative Writing aan Artez was gaan volgen (een studie die mij erg interesseerde), ik in de pauzes naar Chico’s Place was gegaan. Om daar vrolijk begroet te worden door Chico zelf die mij altijd Pablo noemde. Of misschien had ik wanneer ik mijn studiefinanciering binnen kreeg wel een croissant met jam en een cappuccino besteld bij Dudok. In Maastricht ga ik vaak op donderdagavond naar een voorstelling in de Schouwburg op ’t Vrijthof. Jammer genoeg kan ik de voorstellingen van Toneelgroep Oostpool in Arnhem niet meer zo vaak bijwonen. Toch is dit slechts een klein gemis voor mijn gevoel.
Ik voel mij namelijk echt thuis in Maastricht. Een gevoel dat ik om eerlijk te zijn nooit echt heb gehad in Arnhem. In Arnhem was ik voor mijn gevoel op vakantie desondanks ik er wel stond ingeschreven als bewoner. Vier jaar lang heb ik als Amsterdammer gewoond in een stad die mij altijd wist te boeien. De architectuur, kunst, mode, kroegen, musea, Sonsbeek en de mensen. Arnhem was voor mij wat Cannes voor een Hollywood-ster is. Een plek om te infiltreren maar om nooit lang te blijven. De vraag wie ik ben, waar ik sta en waar ik heen ga zijn vragen die ik mijzelf tegenwoordig vaker dan ooit stel.
Arnhem is een tussenstation geweest voor de trein die Gilles Groot heet. Ik dender verder over het spoor dat ik wil volgen, leid mijzelf langs obstakels en verras mijzelf met uitvallen naar onbekende plekken. Koersend richting een catharsis ben ik op weg naar mijn eindbestemming. Tabee Arnhem!
Foto: Jeroen G. Bakker
Tags : Arnhem verhuizing, Column Arnhem, verhuizen uit Arnhem
