Waar de Arnhemse muzikant Eric Arendsen op zijn voorgaande album ‘Medusa’ de donkerte opzocht, laat zijn nieuwste album ‘Retro’ een veel optimistischer geluid horen. Op dit album vormen de soundtracks van allerlei iconische videogames uit de jaren ‘80 en ‘90 namelijk het uitgangspunt waar Eric vervolgens een geheel eigen draai aan heeft gegeven. ‘Naar mijn idee zou je de spellen kunnen spelen met deze muziek eronder zonder dat het elkaar bijt of dat het vloekt met elkaar’, aldus Arendsen. We spraken Eric over zijn jeugdherinneringen rondom computergames, de totstandkoming van het album ‘Retro’ en zijn favoriete gamesoundtracks. Wil je de desbetreffende games zelf spelen? Volg dan de linkjes om alle klassiekers in je browser te spelen!
Hey Eric! De titels op ‘Retro’ verwijzen naar een bonte selectie iconische videogames uit de jaren ‘80 en ‘90, heb je die games vroeger ook allemaal gespeeld? En is daar het idee voor deze plaat ook uit voortgekomen?
Inderdaad, het zijn de videogames uit mijn vroege kindertijd. Van zowel de Atari (waarbij je per spelletje eerst een stapel floppy’s van 1,44 megabyte per stuk moest installeren in MS-DOS) maar ook de Sega MegaDrive die ik op latere leeftijd kreeg. Ook op de vakantieparken waar ik destijds met familie naartoe ging, was ik vaak tussen van die ‘grote’ arcadekasten te vinden. Zo kan ik me nog goed herinneren dat ik me op een nogal regenachtige vakantie in Denemarken het eelt op mijn handen heb gespeeld op zo’n kast met het spel The NewZealand Story. In deze game speel je een kuikentje met een laserpistool en snorkeluitrusting en heb je als doel om andere kuikentjes te bevrijden uit de handen van een kwaadwillende walrus. Behalve dat je binnen een bepaalde tijd allerlei vijanden zoals krabben, slakken en uiteindelijk de grote walrus zelf moet verslaan, kon ik door de muziek alleen al behoorlijk gefascineerd raken. Een opzwepend vrolijk deuntje met veel hoge tonen dat in tempo nog eens opgevoerd werd wanneer je te lang met een level bezig was. Een vriend van mij had op zijn Sega een ander spel dat qua sfeer zo’n beetje haaks daarop stond genaamd Ecco the Dolphin. Hoewel me het doel van dat spel nooit helemaal duidelijk is geworden, kan ik me de juist rustgevende muziek ervan nog goed herinneren.
Het spelen van deze computerspelletjes hield op toen ik een jaar of dertien was en een Spaanse gitaar vond bij een andere vriend. Ik speelde vervolgens uren per dag gitaar en liet de spelcomputer vrijwel geheel links liggen. Aangezien mijn huidige muziek grotendeels instrumentaal is, leek het mij wel een mooi idee om een soort van hommage te brengen aan deze games.
Zit er een bepaalde gedachtegang achter de volgorde van de nummers op het album, aangezien deze niet chronologisch zijn als het op jaar van uitgave van de games aankomt?
Scherp opgemerkt! Ik heb de volgorde van de nummers op mijn eigen herinnering van spelen gebaseerd. Dit klopt grotendeels met het jaar van uitgave van de games op het nummer ‘Super Hang-On’ na. Dit nummer heb ik bewust als laatste track gekozen aangezien ik er een juichend publiek onder heb gemonteerd om zo een liveopname na te bootsen, compleet met drumsalvo en slotakkoord. Want zoals vele oudere rock-albums een live opname als bonustrack hebben, leek me dit een passend einde voor een album genaamd ‘Retro’.
In hoeverre zijn deze tracks gebaseerd op de originele soundtracks? Zijn de tracks veelal gebaseerd op riffs of loopjes van de originele soundtracks, of combineer je diverse elementen uit de soundtracks? Of zijn ze juist losjes gebaseerd op de ‘feel’ van de games? Zo is bijvoorbeeld de link tussen jouw track SimCity en de Title Theme van SimCity aardig goed te horen, terwijl dat bij andere tracks wat minder evident is.
De nummers zijn inderdaad voornamelijk gebaseerd op de ‘feel’ van de games. Naar mijn idee zou je de spellen kunnen spelen met deze muziek eronder zonder dat het elkaar bijt of dat het vloekt met elkaar. Het hele idee voor dit album is ontstaan door het nummer ‘Out Run’ waarbij ik tijdens het luisteren ineens het beeld voor ogen kreeg van die scheurende rode auto met die langharige blondine erin. Ook de gitaarharmonieën in ‘Golden Axe’ doen me op de een of andere manier sterk denken aan de muziek van de game. En wanneer je een ‘beep-beep’ tussen de abrupte kwinkslagen van de gitaarriff in het nummer ‘Road Runner’ zou plaatsen, zie ik in gedachten Wile E. Coyote al het ravijn in denderen. De muziek op ‘Retro’ is zogezegd niet direct gebaseerd op de muziek van de computerspellen, maar ik heb in mijn muzikale woorden hetzelfde proberen te zeggen.
Hoe zag het schrijf- en opnameproces van ‘Retro’ eruit en hoelang ben je er in totaal mee bezig geweest?
Ik denk dat ik er ongeveer driekwart jaar mee bezig ben geweest. Maar het is een wat moeilijk te beantwoorden vraag, want ik maak vrijwel iedere dag muziek. Al is het maar een beetje aan knopjes draaien van gitaareffecten of aan het experimenteren met een mix van een nummer. Het ontstaan van liedjes en de tijd dat ik ermee bezig ben, verschilt enorm van elkaar. Zo is ‘The NewZealand Story’ eigenlijk een van de eerste liedjes die ik ooit geschreven heb. Het was een typisch kampvuurliedje dat ik omgetoverd heb tot de snelle heavy metal tune die het nu is.
‘After Burner’ is het laatste nummer dat is ontstaan. Op een dag kwamen de gitaarriffs hiervan achter elkaar mijn mouw uitgerold. Toen ik de keyboardsamples in de mix aan het finetunen was, kreeg mijn vriendin inspiratie voor een zangpartij en deze hebben we nog op de dag voordat het album door Harry Holzhauer gemasterd werd, opgenomen. Zo is het meest lange nummer van dit album in de meest korte tijd tot stand gekomen!
Je vorige album ‘Medusa’ was een stuk duisterder. Was het maken van dit album een bewuste keuze, of had je juist zin om een wat luchtigere plaat te creëren?
Ik denk dat het een bewuste keuze te noemen is aangezien ik een behoefte had aan een wat meer optimistisch geluid. Waar ik met ‘Medusa’ de donkerte opzocht, ben ik tijdens het maken van ‘Retro’ in meer luchtige sferen gebleven. Waar ik op ‘Medusa’ bezig was een treurig en hatelijk verhaal muzikaal uit te beelden, heb ik me nu juist meer gefocust op gitaarharmonieën en meezingbare deuntjes. Maar goed, aangezien de albums ook wel degelijk een afspiegeling te noemen zijn van hoe ik me van binnen voel, is het ook weer niet allemaal een bewust proces geweest.
Game je in je vrije tijd ook nog? En ben je in de toekomst van plan om wellicht wat meer game-gerelateerde muziek te gaan maken?
Geheel toevallig game ik sinds kort weer! Ik kreeg van Jasper Damsté (de tekenaar van de cd-hoes van ‘Medusa’) de tip dat ze de Sega MegaDrive met een aantal spellen erop opnieuw hadden uitgebracht in een mini-versie. Dus sinds een paar weken speel ik met mijn fanatieke vriendin Streets of Rage 2 op groot scherm.
Of ik in de toekomst nog meer game-gerelateerde muziek ga maken, weet ik niet. Hoewel ik niets wil uitsluiten, vind ik het leuke aan muziek maken dat er telkens weer iets uit niets ontstaat. Momenteel ben ik bezig met het maken van videoclips waarbij ik beeldmateriaal uit de jaren ’50 bewerk en er mijn eigen muziek onder zet. Dit kunnen documentaires zijn over de voortplanting van algen of een ouderwetse reclame voor speelgoedautootjes, maar ook beelden van een man die kippen dresseert die ik combineer met Mandelbrots. Ook ben ik de laatste tijd veel aan het tekenen dus wie weet waag ik me binnenkort wel aan een korte animatie of iets in die geest. Het zou me overigens erg tof lijken daarin samen te werken met anderen, dus bij deze een oproep daarvoor. Interesse? Stuur mij dan een mailtje via ericarendsen@hotmail.com.
Wat zijn je favoriete gamesoundtracks van de afgelopen drie decennia?
Mijn favoriete gamesoundtrack is de muziek van Sonic the Hedgehog. Niet alleen omdat ik deze verreweg het meeste heb gehoord en per level nog steeds kan meeneuriën, maar ook omdat ik de muziek écht goed in elkaar vind steken. Super Mario Bros heeft volgens mij de meest bekende muziek en heeft daarmee zo’n beetje dezelfde status als wat Bohemian Rhapsody in de jaarlijkse Top1000 Allertijden heeft. Op een goede derde plaats zou ik de soundtrack van Doom van Mick Gordon willen zetten. Los van het hele schietspel; voor de liefhebber van de wat zwaardere metalen is deze muziek een absolute aanrader.
Over Eric Arendsen
Eric Arendsen was eerder actief in bands met genres variërend van akoestisch georiënteerde gitaarmuziek (Sober, Nienke Deiters) tot noise-rock (ONTZETTEND, Ivy) en experimentele elektronica (Formica Pampas, Eric’s One Man Orgy). Deze verschillende muziekstijlen komen samen in zijn soloalbums waarvan er inmiddels vijf zijn verschenen: A State of Happiness /The Flipside (2013), The Silent Treatment (2018), Mina (2018), Medusa (2019) en Retro (2020).
► Eric Arendsen – Retro op Spotify
► Eric Arendsen op Bandcamp
► Eric Arendsen op Soundcloud
Tags : computergames muziek, Eric Arendsen, Eric Arendsen Arnhem, Eric Arendsen guitar, Eric Arendsen Retro album, Eric Arendsen Retro download, Eric Arendsen Retro stream, Online retrogames, retrogames soundtrack
