Juul (18) zat 10 weken in een afkickkliniek [interview]

Geplaatst op 14 augustus 2023 Door In Artikelen, Drugs & Alcohol, Hulp & Info, Kopzorgen, Lifestyle

Juul (18) begon al op jonge leeftijd met het gebruik van harddrugs. Toen ze veertien was nam ze haar eerste pilletje en daarna liep haar drugsgebruik al vrij snel uit de hand. Daarom kwam ze op haar zeventiende in een afkickkliniek terecht waar ze tien weken verbleef. Inmiddels is Juul achttien geworden en sinds drie weken terug uit de kliniek. Ze vertelt openhartig over haar ervaringen en haar tijd in de kliniek.

Je bent al op vroege leeftijd in een afkickkliniek opgenomen. Wat heeft daartoe geleid?
Op mijn dertiende begon ik af en toe te blowen, maar dat liep al vrij snel uit de hand richting enorm veel blowen. Niet lang daarna begon ik ook vrij veel harddrugs te gebruiken. Ik verloor hierdoor de controle over mijn hele leven en heb school, werk en mijn thuissituatie echt flink verpest.

Was die opname in een afkickkliniek je eigen keuze of moest je erheen?
Mijn ouders kwamen met het voorstel om naar een kliniek te gaan, maar uiteindelijk heb ik er zelf voor gekozen om er naartoe te gaan en een intake te doen.

Hoe vond je het idee dat je tien weken in een afkickkliniek ging doorbrengen?
Ik vond het vooral erg eng, ik wist niet wat ik kon verwachten en ik was bang om eigenlijk écht te gaan veranderen. Ook vond ik het erg moeilijk om de mensen om wie ik veel geef niet dichtbij te hebben tijdens zo’n ingrijpend proces.

Was je tijd in de kliniek zwaar?
Het was erg afwisselend. Ik heb er veel mooie en leuke momenten meegemaakt, maar ook heel veel (mentaal) zware gesprekken moeten voeren. En het volle dagprogramma van 7:00 tot 22:00 uur was ook wel erg zwaar om vol te houden.

Miste je de drugs toen je daar zat?
De eerste drie weken wel, maar dat kwam vooral omdat ik gewend was te gebruiken als ik me niet goed voelde. Daarna was ik er wel aan gewend en werd het allemaal wat makkelijker.

Waren er ook mensen in de kliniek die toch stiekem gebruikten?
Qua drugs niet voor zover ik weet. Maar ik heb er wel meerdere vormen van zelfbeschadiging meegemaakt, zoals stelselmatig overgeven en meer.

Hoe zag een dag in de kliniek er uit?
De dagen bestonden uit een strak programma en dat zag er als volgt uit:

06:45 – opstaan
07:00 – ochtendgym
07:30 – ontbijt
08:00 – kamertijd
09:30 – groepssessie of activiteit (bijvoorbeeld sporten)
13:00 – lunch
14:00 – groepssessie of activiteit
17:00 – kamertijd
18:00 – avondeten
19:00 – avondactiviteit (lezing, meeting, levensverhalen, etc.)
20:45 – dagafsluiting
21:30 – vrije tijd/ kamers gaan open
23:00 – lichten uit en slapen

Mocht je contact hebben met de buitenwereld?
De eerste vijf weken mocht ik helemaal geen contact hebben met de buitenwereld. Na die tijd had je een zogenaamde ‘verbindingsdag’ met je ouders. Vanaf dat punt mocht je brieven sturen en ontvangen en kreeg je de mogelijkheid om twee keer per week tien minuten met je ouders te bellen.

Wat miste je het meest tijdens je verblijf in de kliniek?
Vooral de vrijheid om te kunnen doen wat en wanneer je het wilt, bijvoorbeeld even iemand spreken, naar de winkel gaan voor een boodschap of gewoon even wat muziek luisteren op je telefoon. Vooral dat soort kleine dingen die in het dagelijks leven zo vanzelfsprekend zijn miste ik daar enorm.

Heb je er ook nare of bizarre dingen meegemaakt?
Mijzelf is gelukkig niets enorm naars overkomen, maar ik heb wel veel heftige en indrukwekkende verhalen van anderen gehoord over hun verleden. Ik heb er ook ruzies meegemaakt die uitliepen op complete voedselgevechten. Het was een zware ervaring, want in de kliniek heb ik er mensen compleet kapot zien gaan tot het punt waarop ze zichzelf van het leven probeerden te beroven.

Toen ik voor het eerst binnenkwam kwamen er zestig mensen op mij afrennen die mij vervolgens begonnen te knuffelen. ’s Avonds sprak iedereen in koor een spreuk uit waardoor ik het echt een beetje op een sekte vond lijken, dat zijn de wat meer bizarre dingen die ik heb meegemaakt.

Heeft het verblijf je echt geholpen? Denk je nu clean te kunnen blijven?
Ik weet zeker dat het geholpen heeft, vooral op het gebied van mijn zelfbeeld en mijn omgang met situaties en mijn sociale omgeving. Of ik voor altijd clean blijf? Dat durf ik eigenlijk niet te zeggen, ik vind dat idee ergens nog steeds beangstigend en verstikkend. In de kliniek heb ik echt geleerd om met de dag te leven en iedere dag tegen mezelf te zeggen dat ik die dag niet ga gebruiken. Dat is een stuk makkelijker vol te houden dan tegen mezelf te moeten zeggen dat ik nooit meer iets ga gebruiken.

Wat is het belangrijkste dat je in de afkickkliniek hebt geleerd?
Dat ik dingen niet alleen kan en dat de manier waarop ik dingen deed ervoor heeft gezorgd dat ik in de kliniek terecht ben gekomen. Ook heb ik leren accepteren dat anderen het soms wél beter weten dan ik en dat ik hulp moet en kan vragen als ik ergens tegenaan loop.

Keek je er tegenop om na tien weken weer terug naar huis te gaan?
Ja heel erg. Ik was bang over wat anderen van mij vonden en dat ik door bijvoorbeeld vrienden weer terug zou vallen in mijn oude gewoontes. Daarnaast was ik ook bang dat mijn ouders ineens hele hoge verwachtingen van mij zouden hebben en dat ik niet aan die verwachtingen kon voldoen. Dus eigenlijk een angst om weer te falen.

Denk je anders over het leven nu je terug bent?
Jazeker, ik sta veel nu positiever in het leven en heb niet meer het idee dat het leven alleen leuk is met drugs. Ik ben me steeds meer aan het beseffen voor hoeveel dingen ik dankbaar kan zijn.

Zou je andere jongeren met een verslaving aanraden om ook naar een kliniek te gaan? En heb je misschien wat persoonlijke tips of wat algemeen advies?
Jazeker. Het is wel enorm belangrijk dat je het zelf echt wilt. De wens om te veranderen moet vanuit jezelf komen, anders gaat het niet werken. Ik had in ieder geval nooit durven dromen dat het zo goed met mij zou gaan na de behandeling.

► Lees ook: Informatie over drugs en hulp in Arnhem bij verslaving

Tekst en beeld: Jonna

Tags : , , , , , , , , , ,