Jongin Arnhem columnist Gilles woont sinds 2009 in Arnhem en heeft de rest van zijn leven in Amsterdam doorgebracht. Een echte Amsterdammer schrijft over zijn belevenissen in Arnhem.
Iets verder dan de Rembrandt Bioscoop ligt op loopafstand van mijn huis één van de mooiste parken van Nederland. De prachtige ligging van het park te midden van de stad Arnhem trekt tijdens mooi weer hordes mensen aan. Maar wanneer het herfst of winter is, dan is het park leeg in verhouding tot de zonnige lente- en zomerdagen. Er loopt dan enkel een hazewindhond of buldog met een vrijwel altijd filosofisch ogend baasje door het park. Ik loop dan met opgeheven hoofd door het park zonder achter mijn hond aan te zitten. Een wandeling per dag is ontzettend goed voor geest en lichaam. Onder het genot van sigaret wellicht minder. Maar een dandy verstaat de kunst van zelfdestructie als geen ander.
Als levensgenieter kan je het spel spelen van zoete appelen, Body Pump en om negen uur ’s avonds met de handen boven de lakens gaan slapen. Maar je kan ook een Scott Fitzgerald imiteren. Met een vol glas bourbon en versnaperingen die alleen rijke stinkerds zich kunnen permitteren. Ik imiteer graag zo’n imago. Alsof ik 60 jaar ouder ben. Alsof ik uit een ander tijdperk kom. ‘Ik ben misschien te laat geboren’, zong Ramses Shaffy. Ik misschien ook wel. Ik ben een relatief jonge wandelaar in Sonsbeek in de koude getijden. Wanneer je alleen bent ben je alleen en zal je er voor moeten zorgen dat je dan fantaseert over tuinfeesten met lampionnen in augustus en kekke geruite sokken die je draagt terwijl je de bijen hoort zoemen in de stille tuin van Sonsbeek.
Het park is een komen en gaan. Het verkleurt prachtig gedurende de wisseling van de seizoenen. Het Oosterpark, het park dat honderd meter verwijderd was van mijn ouderlijk huis aan de Andreas Bonnstraat in Amsterdam, is een groene en okerachtige plek vol gekleurde gezichten en bruine hondendrollen. Het atelier van mijn vader op de Mauritskade, net zo dichtbij het park, ligt vol met tubes verf. Toen onze trouwe viervoeter jong was at hij enkele tubes verf op. De volgende dag lagen er gekleurde drollen in het Oosterpark. Zijn gekleurde schijt was een kunstwerk dat Duchamp achter zijn oren zou hebben laten krabben. Die gekleurde poep was een onsmakelijk doch interessant tafereel.
Sonsbeek, waar in de lente en zomer allerlei culturele evenementen plaatsvinden, heeft meer romantiek, verheldering, schwung en souplesse dan alle parken bijeen die ik ken. Het Vondelpark is natuurlijk prachtig maar iets teveel de lucht in geprezen. Sonsbeek is eerder een plek waar het Cannes Festival wordt georganiseerd, in het Vondelpark worden juist de Oscars uitgereikt. Daar zit het hem in denk ik zo. Sonsbeek heeft meer diepgang. Letterlijk, met al die hoge trotse bomen. En het mooiste aan het hele park is dat eenzaamheid er geen taboe is maar een bepaald soort zelfbekwaamheid. Ik zal er blijven terugkeren.
Tags : Column Park Sonsbeek, park sonsbeek, Sonsbeek
