Suzanne (26) is geboren met maar één onderarm

Geplaatst op 20 februari 2023 Door In Artikelen, Gezondheid, Hulp & Info, Lifestyle

Eén op de tweeduizend personen in Nederland wordt geboren met een afwijking aan één of meerdere ledematen. Dit wordt ook wel lidmaat agenesie genoemd. De 26-jarige Suzanne* is een van deze personen. Zij mist namelijk het grootste gedeelte van haar linker onderarm. Zij vertelt openhartig over hoe het is om op te groeien met agenesie en hoe zij zich in het dagelijks leven weet te redden met slechts één hand.

Kinderjaren
In mijn kinderjaren droeg ik eigenlijk dagelijks protheses: een speciale koker, een sierhand en een speciale vingerhaak. Die vingerhaak en de koker waren erg belangrijk om te dragen. Die zorgden er namelijk voor dat mijn armen zich allebei gelijkwaardig ontwikkelden. Die sierhand was echt grotendeels cosmetisch. Al op hele jongen leeftijd volgde ik intensieve therapie om te leren omgaan met die protheses. Op de eerste jaren van de basisschool accepteerden mijn klasgenootjes het altijd, zij vonden het heel normaal. Vanaf ongeveer groep 5 merkte ik toch dat die acceptatie onder schoolgenootjes wat afnam. Toen ben ik op eigen initiatief alle klassen rondgegaan met mijn protheses om uitleg te geven. Dat werkte erg goed, ik werd bestookt met vragen. Door anderen inzicht te geven in mijn situatie nam die acceptatie toch weer toe.

De vingerhaak

Pubertijd was een lastige periode
Zo’n spreekbeurt over mijn protheses heb ik ook op de middelbare school gegeven. Maar in die tijd koos ik ervoor om mijn protheses niet meer te dragen. Zo’n vingerhaak wordt door kinderen echt geaccepteerd, maar ik had het gevoel dat ik door die haak op de middelbare school echt buiten de boot viel. Ik vond mijzelf niet mooi en had sterk het gevoel dat mensen mij nakeken. In je puberteit wordt je een stuk bewuster van je sociale omgeving en onder jongeren speelt uiterlijk een grote rol. Ik wilde erbij horen en worstelde behoorlijk met mijn eigen identiteit. Ik had bijvoorbeeld het idee dat een vriendje hebben enorm belangrijk was. Maar ja, het lukte mij maar niet om iemand aan de haak te slaan, haha.

Dat waren tijden vol onzekerheid. Vrienden maken ging lastig, ik was enorm introvert. In die periode ben ik al die frustraties van mij af gaan schrijven. Ook ben ik toen twee vechtsporten gaan volgen, jiu jitsu en karate. Hierdoor kreeg ik langzaam wat meer zelfvertrouwen, maar dat was nog niet voldoende. Daarom heb ik toen ook de hulp van een psycholoog ingeschakeld. Daardoor ben ik gaan kijken naar mensen in vergelijkbare situaties en leerde ik mijzelf wat beter kennen. Toch was ik nog steeds niet tevreden met mijn uiterlijk. Daarom ben ik toen begonnen met mijzelf opmaken, hoe lastig dat soms ook was. Dat gaf mij toch stukje bij beetje meer zelfvertrouwen. Langzamerhand leerde ik mijn eigen leven te leiden zonder mijzelf teveel aan anderen te spiegelen. Dit is wie ik ben en daar moet ik het simpelweg mee doen.

Dat is sindsdien altijd mijn uitgangspunt geweest. Ik durfde zelf meer keuzes te maken en kreeg rond die tijd ook een relatie. Mijn beperking heb ik steeds beter leren loslaten, maar sommige dingen blijven altijd lastig. Neem bijvoorbeeld solliciteren. Sommige bedrijven nemen toch liever iemand aan met twee handen dan met eentje. Gelukkig waren er ook bedrijven die in mogelijkheden dachten in plaats van beperkingen. Zo heb ik een tijdje in een supermarkt gewerkt. Ik kon even goed en snel vakkenvullen als de andere medewerkers.

Autorijden, drummen en opmaken met één hand
In mijn dagelijks functioneren levert het ontbreken van mijn arm eigenlijk nooit echt problemen op. Ik draag mijn protheses tegenwoordig ook bijna nooit, alleen de sierhand zo af en toe. Op zo’n moment vind ik het wel fijn om even met twee handen door het leven te kunnen, maar na een halve dag doe ik ‘m toch weer af. Vaak zit die prothese mij meer in de weg dan dat ‘ie mij helpt, omdat ik geleerd heb bijna alles zonder prothese te doen. Ik draag mijn speciale koker wel voor bepaalde handelingen. Met het schillen van aardappels bijvoorbeeld. Dat is met die koker om een stukje veiliger dan zonder.

De speciale koker

Aangepast autorijden heb ik ook gedaan. Tijdens de rijlessen reed ik een automaat met stuurbekrachtiging. Hiervoor gebruik ik dan mijn sierhand. Die klem ik dan niet helemaal vast aan het stuur, want dat is natuurlijk gevaarlijk. Er zijn allerlei aanpassingen die je aan een auto kunt doen zodat je er met één ledemaat toch in kunt rijden. Denk bijvoorbeeld aan ombouwen van de rempedalen en het aanpassen van de stoelen. Er is tegenwoordig echt van alles mogelijk op dat gebied.

Opmaken met één hand is natuurlijk ook een vak apart. Het is niet heel moeilijk om te doen, ik kan het alleen niet heel erg nauwkeurig doen. Probeer maar eens met een enkele hand oogpotlood aan te brengen, dan snap je wat ik bedoel. Bij het lakken van mijn nagels houd ik het kwastje vast tussen mijn onderarm en knie. Ik beweeg dan mijn nagels over de kwast in plaats van andersom.

In het dagelijks leven maak ik erg veel gebruik van mijn mond, tanden en knieën. Bij het strikken van mijn veters gebruik ik altijd mijn voeten om de veters vast te houden, en een zakje chips open ik met een hand en mijn tanden. Voor het knippen van mijn nagels heb ik zelfs speciaal een nagelschaartje op een stukje hout laten maken. Verder is muziek maken een van mijn grootste hobby’s, maar ook dat is soms best lastig. Neem bijvoorbeeld gitaar spelen. Mijn sierhand heeft niet genoeg grip om een plectrum goed vast te kunnen houden. Piano spelen gaat wel een stuk beter omdat ik daarbij wel akkoorden kan spelen. Dit doe ik allemaal met mijn rechterhand en linkerarm, dus zonder prothese. Drummen doe ik ook graag, dat gaat echt prima met maar een hand. Ik heb zelfs een tijdje op breakdance gezeten, ook best lastig maar enorm leuk en uitdagend om te doen!

Ergernissen
In het dagelijks leven erger ik mij er vaak aan dat mensen mij óf bewonderen óf juist zielig vinden. Op de middelbare school kreeg ik bijvoorbeeld een keertje applaus omdat ik een bal ving tijdens gym. Alsof dat voor mij een bijzondere prestatie is. Heel veel dingen kosten mij geen enkele moeite, terwijl buitenstaanders dat vaak wel denken. Ik leid een heel normaal leven, daar is niets bijzonders aan.

*De gebruikte naam in dit artikel is om privacyredenen gefingeerd en is bij de redactie bekend.

Foto’s: Gunnar van Eck & Julia Schaeffers

Tags : , , , , , ,