Haastig beweeg ik mij voort over het strijdtoneel van de schots en scheve stenen in het Modekwartier. De stoeptegels liggen in elkaar verweven, maar lijken toch vrij weinig met elkaar te maken willen hebben. Ik voel de onrust in mijn benen, lopend van A naar B, bestemming nog onbekend. Je bent jong en moet iets, je hebt het leven nog voor je, dus dan loop je de toekomst maar tegemoet. Haast wat zich laat tellen in stappen en tijd wordt opgeslagen in het polsbandje wat normaal gesproken om mijn pols meebeweegt, de moderne tijd. Jong en haastig glijd ik over de hindernisbaan die de stoep wordt genoemd. Ik probeer niet te struikelen.
Echt struikelen is het naarste wat er kan gebeuren. Het gevoel wat het teweegbrengt is een allesoverstijgende emotie. Het lichaam dat koortsachtige symptomen vertoont, van bloedheet naar ijskoud en omgekeerd. De plotselinge indaling van de maag en een gezicht met de kleur van een tomaat die zichzelf heeft uitgekotst. Allemaal in één momentopname. Pijn wordt buiten kijf gelaten. Opstaan en kijken of niemand je gezien heeft, daar gaat het om. Struikelen is haastig en heeft te maken met de omgeving, niet met jezelf.
Tijdens mijn hinderniswandeling kan ik de aandacht goed bij mijzelf houden. De muziekafsluiting op mijn oren zorgt voor een implosieve situatie, waarin alleen liedjes, melodieën, teksten en gedachten lijken te bestaan. De omgeving die om mij heen beweegt fungeert als een achtergrondfilm, ter ondersteuning van de speelfilm in mijn hoofd.
Een raam wat ook een binnenstebuitenspiegel had kunnen zijn, zet mij stil. Het toont mij een breekbaar beeld. Een kartonnen doos met een naam van een sigarettenmerk, twee rotanstoeltjes, een donkerbruin salontafeltje, een Perzisch kleed met wijnrode bloemen en een brandende sigaret vastgehouden door een man op leeftijd. Mijn blik en mijn voeten moeten bij dit raam stilstaan. Het voelt alsof ik iets zie, wat ik eigenlijk niet hoor te zien. Het voelt te privé. Ik zie de man, maar hij lijkt mij niet te kunnen zien, maar ook ik ben er. De man brengt zijn trillende en gerimpelde hand naar zijn gezicht en hijst aan de smeulende sigaret. Hij staart zonder enige toonbare emotie voor zich uit. Hij is een levend schilderij, een tentoonstelling van de naderende dood, zo voelt het.
Ik moet verder, ik moet door. Ik kan niet blijven staren. Dit leven is van hem, net als zijn aankomende dood. In een automatische beweging draai ik mijn pols naar mij toe, vandaag geen horloge. Vol onrust van een nog hele toekomst voor mij loop ik de tentoonstelling van de uitgeleefde man voorbij. Dode stappen en vergeten tijd.
Arnhem is mijn stad en zit boordevol met verhalen, mijn verhalen. Deze deel ik graag met jullie. Om jullie kennis te laten maken met mijn Arnhem!”
Bekijk hier alle eerder verschenen columns van Het meisje met worteltjeshaar
> Het meisje met worteltjeshaar op Instagram
> Het meisje met worteltjeshaar op Facebook
Tags : Column Arnhem, column Modekwartier, Het meisje met worteltjeshaar, Het meisje met worteltjeshaar column
