In 2013 kwam de lineaire action-adventure game The Last of Us uit. De game werd een gigantisch succes en heeft de manier waarop verhalen in games vandaag de dag worden verteld sterk beïnvloed. Zeven jaar later wordt het legendarische en meeslepende verhaal van Joel en Ellie tijdens de uitbraak van het cordicepsvirus nog steeds alom geprezen. Nu is er dan eindelijk een vervolg uitgekomen, maar weet The Last Of Us Part II de kwaliteit van zijn voorganger te evenaren of misschien zelfs te overtreffen? Gameredacteur Maarten zocht het uit!
Complex wraakverhaal met plotholes en onderbelichte personages
Over het verhaal van The Last of Us Part 2 is momenteel nogal wat ophef gaande binnen de gamecommunity. Die ophef heeft voornamelijk te maken met de seksuele voorkeur van sommige personages in de game en bepaalde plotpunten die ik hier niet inhoudelijk ga bespreken omdat ze nogal spoilergevoelig zijn. Wat ik je wel kan vertellen is dat je het eerste deel echt gespeeld moet hebben om het verhaal goed te kunnen volgen. Mocht je een fan zijn van het eerste deel van deze reeks dan wil dat nog niet meteen zeggen dat je dit vervolg ook fantastisch gaat vinden.
The Last of Us Part 2 is namelijk alles behalve een cliché sequel. Tijdens het spelen van deze game heb ik meerdere malen met open mond op de bank gezeten als reactie op de gewaagde keuzes die schrijver Neil Druckman heeft gemaakt. De game vertelt een wraakverhaal dat zich naast wraak ook focust op thema’s als haat, moraliteit, verlossing en vergiffenis. Hoewel dergelijke wraakverhalen een belangrijke rol spelen in veel andere games, geeft The Last of Us Part 2 er een hele interessante draai aan die ik nog nooit eerder in een game heb gezien. Waar het verhaal in eerste instantie namelijk heel eendimensionaal lijkt kom je er halverwege achter dat het allemaal toch wat minder zwart-wit is dan je aanvankelijk dacht. Er is namelijk geen duidelijke scheidingslijn tussen goed en kwaad in de wereld waarin het spel zich afspeelt. Dit heeft als gevolg dat je richting het einde van de game niet weet voor welke persoon of partij je nou eigenlijk moet juichen. Maar hoewel de kern van het verhaal over het nut van wraak en hoe ver je zou gaan voor iemand waar je van houdt erg sterk geschreven is, zitten er ook een hele hoop elementen in die wat minder goed uit de verf komen.
Zo speelt zich er in de wereld van de game ook nog een oorlog af tussen twee groeperingen en jammer genoeg wordt dit gegeven nogal onderbelicht. De game doet tijdens de tweede helft van het verhaal wel zijn best om ook deze kant van het verhaal te belichten via een bepaald bijfiguur, maar het werd mij uiteindelijk toch niet helemaal duidelijk waarvoor deze oorlog precies diende. Over bijfiguren gesproken, die zijn in groten getale aanwezig en variëren van oude bekenden tot nieuwkomers.
Hoewel sommige bijfiguren heel likeable overkomen in de weinige cutscenes en gameplay segmenten waarin ze verschijnen, verdwijnt het merendeel van deze personages al weer vrij snel naar de achtergrond. Naast bovengenoemde kritiekpunten zijn er ook redelijk wat gaten in het plot en andere onlogischheden in het verhaal te vinden. Deze zorgen er helaas voor dat het verhaal van The Last of US Part 2 het torenhoge niveau van de eerste game niet weet te overtreffen. Desalniettemin is het ook lang niet zo slecht als sommige mensen beweren. Het is een goed verhaal dat naar mijn mening op sommige momenten iets te lang doorgaat, maar het maakt wel gebruik van interessante thema’s die de emoties van de speler goed weten te beroeren. Ik werd in ieder geval aardig aan het denken gezet na het uitspelen van dit vijfentwintig uur durende avontuur.
Subtiele veranderingen zorgen voor een aangenamere game-ervaring
Hoewel iedereen het bij het eerste deel altijd had over het geweldige verhaal hoorde je weinig mensen over de bijbehorende third-person shooter gameplay. Om eerlijk te zijn was de gameplay van The Last of Us 1 niet enorm denderend. Je was voornamelijk bezig met lopen, schieten, sluipen, vijanden afleiden en het craften en upgraden van je gear. Deze elementen werden afgewisseld met cutscenes en vrij eenvoudige puzzels waarbij je Ellie met een vlot van de ene naar de andere kant van diep water moest zien te krijgen. De gameplay was best vermakelijk, maar het was duidelijk dat de emotionele verhaalvertelling veel belangrijker was dan de gameplay.
In The Last of Us part 2 is dit eigenlijk niet veel anders. De game bouwt voort op wat zijn voorganger al deed en voegt nieuwe wapens, items en moves toe. De puzzels zijn nog steeds vrij simpel, maar zijn nu meer omgevingsgericht en maken vooral gebruik van touwen of optionele kluizen die je moet openen met speciale codes die vaak ergens in de omgeving liggen of op een muur staan geschreven. Een van de belangrijkste elementen die dit tweede deel qua combat heeft toegevoegd is de dodge move. Iedere keer dat een vijand je probeert te meppen of te steken druk je op R1 om zijn aanval te ontwijken. Deze move heeft mijn leven al meerdere malen gered. Richting het einde van het spel is het sowieso een erg belangrijke move die je goed dient te beheersen wil je de vele gevechten overleven. Andere toevoegingen zijn het kunnen liggen in het gras en je vijanden als levend schild gebruiken. Dit laatste is zeker in combinatie met de toegevoegde geluidsdemper die je kunt craften ongelofelijk handig. Het maakt de stealth gameplay een stuk aangenamer én interessanter.
Het is sowieso aan te raden om iedere confrontatie altijd eerst op een sneaky manier aan te pakken. Op het moment dat je wordt gezien en je de tegenstanders moet afschieten zul je merken dat je soms aardig wat kogels tekort komt. Wegrennen en een schuilplekje zoeken om jezelf te genezen met een medkit is dan een betere optie. Op papier klinkt het misschien alsof er niet heel erg veel is veranderd, maar als je weer teruggaat naar de eerste game dan merk je toch dat al die nieuwe moves en items gecombineerd met wat meer gestroomlijndere gameplay toch een positieve invloed hebben op hoe je de game ervaart.
Meer te vinden dan je denkt
Buiten de verbeterde combat om zijn de omgevingen in The Last of Us Part 2 ook een stuk groter dan bij het eerste deel. Vrij aan het begin van de game zit zelfs een level dat aanvoelt als een open wereld. Hoewel de levels daarna nooit meer zo groot en uitgebreid worden zul je merken dat er toch een hoop te vinden valt. Denk hierbij aan craftingmaterialen, collectibles en metaal om je wapens mee te upgraden, maar ook wapens en skilltrees die je nooit zult vinden als je enkel het gebaande pad volgt dat de game aandraagt. Daarnaast zul je tijdens de confrontaties merken dat je craftingmaterialen erg snel opgaan, waardoor het sowieso erg slim is om iedere omgeving helemaal uit te pluizen.
Indrukwekkende graphics en animaties
Wat in dit deel ook veel beter komt uit de verf komt zijn de graphics. De eerste game kwam zeven jaar geleden uit op de PS3 en hoewel de remaster op de PS4 er destijds al heel mooi uitzag, oogt die vergeleken met dit vervolg toch een beetje gedateerd. Alle gebouwen, planten en de smerige spores in bepaalde gebieden zijn verbazingwekkend mooi afgebeeld en zorgen ervoor dat dit wat mij betreft een van de mooiste games is die er tot nu toe op de PS4 is uitgebracht.
Maar wat misschien nog wel indrukwekkender is dan de graphics zijn de animaties. Van het neersteken van infected, het spelen van gitaar tijdens de cutscenes tot het automatisch opzetten van een capuchon wanneer het regent: het ziet er allemaal verbluffend mooi en vloeiend uit. De kers op de taart is hierbij het upgraden van je wapens. Waar dat in de eerste game werd gevisualiseerd met vollopende balkjes, zijn alle wapens nu voorzien van aparte animaties waarin je het hele proces van upgraden tot in de detail ziet, van het plaatsen van een vizier tot het afstoffen van je wapen. Ik raak tegenwoordig niet erg snel onder de indruk van graphics in games, maar ik heb echt zitten smullen van hetgeen ontwikkelaar Naughty Dog allemaal uit deze zeven jaar oude console weet te toveren.
Prachtig gitaarspel en krijsende clickers
De soundtrack van deze game zit eveneens fenomenaal in elkaar. De gitaar van Ellie die je bestuurt met de touchpad van je controller komt regelmatig terug in de game en zorgt voor een mooi contrast met de verder vrij duistere en grauwe sfeer van de wereld. Op een gegeven moment kun je op deze gitaar ook oefenen en zo vrijuit gitaar spelen. De community is al helemaal los gegaan op deze feature en zo zijn al een hoop covers verschenen van onder andere ‘Hurt’ van Johnny Cash en ‘Nothing Else Matters’ van Metallica. In de game zelf zit vrij aan het begin ook nog een fantastische cover bij een muziekwinkel. Om welk nummer het gaat ga ik hier niet spoilen, maar ik kan je wel zeggen dat deze optionele cutscene door het geweldige gitaarspel en de prachtige stem van Ashley Johnson één van mijn favoriete momenten uit de game vormde.
Ook qua sounddesign is het een feestje voor je oren. De krakende kreten van de clickers en het gegrom van de shamblers zorgden ervoor dat ik koude rillingen door mijn lijf voelde wanneer ik door de duistere tunnels van Seattle sloop. Hoewel het geen horror game is, voelen deze gedeeltes soms wel zo aan. Zo zijn de geluiden van het lossen van schoten en het verbranden van vijanden ook verbluffend goed. Wanneer je bijvoorbeeld een molotov op iemand gooit hoor je hem echt op de meest lugubere wijze zijn dood tegemoet krijsen. Alle menselijke vijanden hebben ook een naam en wanneer je iemand omlegt schreeuwen de overige vijanden de naam van de dooie stakker voordat ze met z’n allen naar je op zoek gaan. Hierdoor voelen deze vijandige NPC’s opeens een stuk menselijker.
Mocht je een surround sound set-up hebben dan kan ik je echt aanraden om de game daarmee te spelen. Dit is namelijk één van de weinige games waarin ik echt goed het verschil kon merken tussen het geluid van mijn tv-speakers vergeleken met een surround sound luidsprekerset. Zo kon ik tijdens bijvoorbeeld de confrontaties met de Scars op sommige momenten precies horen uit welke hoeken de fluitsignalen kwamen waardoor ik wist waar ze ongeveer zaten zonder dat ik ze kon zien met de camera. Dit maakte de stealth gameplay net wat makkelijker en biedt je de mogelijkheid om sommige confrontaties compleet te vermijden.
Schuldgevoelens
Zoals je al doorhad is de game doorspekt met geweld en bloedvergieten. Doordat de animaties zo ontzettend scherp in beeld zijn gebracht is de combat en de manier waarop bloed vloeit stukken harder en smeriger dan bij het eerste deel het geval is. Maar in plaats van het toejuichen van geweld zorgt de game er juist voor dat je je slecht voelt om de slachtoffers die je maakt. Daar had ik vooral last van wanneer ik honden moest afmaken. Op een gegeven moment houdt de game je echt een spiegel voor waarin je jezelf ziet als een psychopathische moordenaar en dat is erg knap gedaan. Maar af en toe moet er simpelweg ook bloed vloeien en heb je maar weinig te kiezen. Het is dan een kwestie van jij of zij…
Structuur versus speelduur
Jammer genoeg blijft de gameplay niet lang genoeg interessant. Richting het einde van het spel had ik mijn buik wel vol van het uitroeien van vijandelijke kampen en wilde ik gewoon weten hoe het verhaal ging eindigen. De snelheid van verhaalvertelling en de structuur daarvan steken lang niet altijd goed in elkaar, want halverwege kakt het verhaal een beetje in. Aan het einde worden die keuzes van de scriptschrijvers wel gerechtvaardigd, maar ik kan niet ontkennen dat bepaalde stukken van het spel een beetje nodeloos gerekt worden.
Toegankelijk voor een breed publiek
Een ander zeer ondergewaardeerd aspect van deze game dat ik niet vaak genoeg besproken zie worden zijn de vele opties op het gebied van toegankelijkheid. Ben je kleurenblind? Heb je last van gehoorproblemen? Of heb je liever dat de game je wat meer kogels geeft of wat meer tips geeft bij het oplossen van puzzels? Het is allemaal geen enkel probleem, want deze zaken kun je helemaal naar eigen wens instellen. Er zit zelfs een modus in waarbij de game alle teksten op het scherm automatisch aan je voorleest en je audiohints geeft tijdens gevechten om aan te geven waar vijanden zich bevinden en wanneer ze dood zijn. Ee hele slimme move van de ontwikkelaar, want hierdoor kan een enorm breed publiek genieten van het spel, iets waar veel andere ontwikkelaars een voorbeeld aan kunnen nemen
Een kunstwerk met gaten
The Last of Us Part 2 is een kunstwerk met gaten. Op audiovisueel vlak weet de game je enorm goed de spelwereld in te zuigen. Ook het leveldesign is op een hele interessante manier gedaan voor een lineaire game en de grote hoeveelheid toegankelijkheidsopties zijn een enorm goede toevoeging. Hoewel de kern van het verhaal erg sterk in elkaar zit en laat zien dat ieder verhaal meerdere kanten kent en het nooit zwart-wit is, zorgen de plotholes, inconsistenties met de eerste game en de manier waarop de game met sommige personages omgaat (of juist niet omgaat) ervoor dat het zo nu en dan wat ongeloofwaardig overkomt. Ook verliest het spel een deel van de magie van het compactere verhaal van het eerste deel. Die magie is nog wel aanwezig, maar ditmaal in de vorm van flashbacks die de jaren tussen de twee delen opvullen. Ook blijft de gameplay net niet lang genoeg vermakelijk voor een vijfentwintig uur durend spel.
The Last of Us Part 2 is een echte aanrader als het eerste deel je goed beviel. Maar als jij de gameplay van de eerste game saai of oninteressant vond, dan is het misschien een idee om deze game een keer uit de budgetbak te trekken in plaats van het volle pond ervoor te betalen. Ik kan je namelijk niet garanderen dat je tevreden gaat zijn met het zeer gewaagde verhaal waar Naughty Dog ditmaal voor heeft gekozen.
Verschijningsdatum: 19 juni 2020
Genre: Actie / Avontuur
Uitgever: SIEE
Ontwikkelaar: Naughty Dog
Exclusief voor PS4
Te verkrijgen in: gewone versie (€69,99) en Digital Deluxe Edition (€79,99)
Review door: Maarten
Tags : The Last of Us deel 2, The Last of Us Part II, The Last of Us Part II kleurenblind, The Last of Us Part II recensie, The Last of Us Part II review, The Last of Us Part II toegankelijkheid, The Last of Us Part II verhaal
