Intouchables

Geplaatst op 1 mei 2012 Door In Recensies, Uitgaan

Intouchables (“De Onaanraakbaren”) vertelt het waargebeurde verhaal van een geheel verlamde Franse aristocraat en zijn uit de buitenwijken afkomstige, Senegalese verzorger. De samenwerking van de regisseurs Nakache en Toledano met Ludovico Einaudi, een succesvol componist van moderne, klassieke muziek, draagt bij aan de cult-status die de film verworven heeft in o.a. thuisland Frankrijk.

De film begint met een wilde achtervolging, waarna de rest van het verhaal in een flashback wordt verteld. Driss, een jonge crimineel komt op sollicitatiegesprek bij de rijke Philippe, een volledig verlamde man met veel aanzien, die op zoek is naar een verzorger. De rijkaard is namelijk niet in staat om voor zichzelf te zorgen, omdat hij enkel zijn hoofd kan bewegen.

Driss denkt het meteen verbruid te hebben, maar wordt gevraagd de dag erna terug te keren voor de handtekening die hij nodig heeft om zijn uitkering voort te laten zetten. In de tussentijd keert hij terug naar de achterbuurt waar hij woont met zijn grote familie. Zijn tante zet hem echter uit huis, omdat ze 6 maanden lang niets van hem gehoord heeft, toen hij in de gevangenis zat.

De dag erna krijgt Driss te horen dat hij een maand op proef mag werken, wat het begin is van een steeds verder groeiende kameraadschap tussen Philippe en hijzelf.

Driss en Philippe overkomen hun cultuurverschillen en slaan een brug tussen hun twee werelden. Ze helpen mekaar met hun problemen en zo ontstaat er als het ware een symbiose tussen de twee: een samenleven waarbij ze elkaar helpen en aanvullen. Driss helpt Philippe met zijn problematische puberdochter en zijn liefdesleven, terwijl hij Driss helpt met op orde krijgen van zijn leven.

Intouchables is een prachtige film die op een heel natuurlijke wijze laat zien hoe mensen die zoveel van elkaar verschillen toch met elkaar kunnen samenleven en –werken. Daarnaast wordt er door Driss op een heel prettige en humoristische wijze omgegaan met de handicap van Philippe, waardoor het niet alleen maar drama en tragiek is en hij er zelf ook om kan lachen. Bovendien is de manier waarop Driss het complete huishouden op z’n kop zet soms zelf hilarisch te noemen.

Het enige wat voor sommige mensen jammer kan zijn is dat de film oorspronkelijk Frans is, dat betekent dat je hem met ondertiteling moet kijken. Al is de film dusdanig meeslepend en ontroerend dat het nauwelijks een probleem is.

Kortom een film die niet alleen inspirerend, maar ook leuk is om te zien. De film is voornamelijk in Frankrijk een fenomeen geworden en heeft ook enkele prijzen gewonnen: beste film (Tokyo International Film Festival, 2011) en Francois Cluzet (Philippe) won een prijs voor beste acteur (Tokyo International Film Festival, 2011). Daarnaast heeft Omar Sy, die Driss speelt ook prijzen voor ‘beste acteur’ gewonnen op het Tokyo International Film Festival in 2011 en in 2012 won hij de César Award.

Reden dus om deze film te gaan kijken! Overleg bijvoorbeeld met je docent of je hem voor CKV mag kijken.

 

Tags :