Zwart was ‘ie dit jaar zeker, en dan met name de prut die je aan het einde van de dag uit je neus kon hengelen. Zo’n 220.000 bezoekers wisten het festivalterrein De Schans in Lichtenvoorde te transformeren in een Mad Max-achtig landschap, met alle gekkigheid van dien. De 22e editie van de Zwarte Cross was warm, stoffig, gemoedelijk en bovenal wederom enorm gevarieerd. Van doldwaze voertuigen die zich een weg banen over het crosscircuit tot een lezing over nanotechnologie; het programma is zo eclectisch als maar kan. Want een boerenfestival met een bierkraam en wat rockbands, dat is de Zwarte Cross al jarenlang niet meer. Juist daardoor trekt het festival een bonte schare aan bezoekers; van oudgediende crossveteranen tot dagjesmensen met kinderen. De intimiteit van jaren geleden heeft plaatsgemaakt voor grootschaligheid, maar toch blijft de lekkere losse sfeer van dit unieke festival grotendeels behouden.
Op donderdag ging het feest al van start voor de gelukkigen die dit jaar een campingkaart wisten te scoren. Deze felbegeerde kaarten waren dit jaar namelijk binnen een krappe vier minuten uitverkocht. Bijna hetzelfde gold voor de ‘gewone’ kaarten, die waren ook al lang en breed uitverkocht terwijl de complete line-up nog in wording was.
Op donderdagochtend zorgt de stroom auto’s richting Lichtenvoorde voor een vrij uniek beeld in de Achterhoek: een file. Eenmaal de auto’s weggezet op een stuk boerenland, trekt de horde bepakte en bezakte zweterige lijven richting het kurkdroge kampeerwalhalla, alwaar kleine stofhozen allerlei verpakkingsmateriaal en kampeergerei tientallen meters de lucht in blazen. De koele sixpacks Grolsch van de campingsupermarkt bieden de nodige verkoeling en partytenten schieten als paddenstoelen uit de grond. Met een joekel van een glijbaan roetsjt de een na de ander zich het festivalterrein op, om zich daar verder te laven aan bier, prijzig festivalvoedsel en de broodnodige flesjes water.
De volgende ochtend wordt het tentenkamp wakker gemaakt door een rondrijdende band op een platte wagen. Vanuit een kruiwagen worden broodjes met ham en kaas verkocht aan de net ontwaakte braklappen, die hun ontbijtje vervolgens wegspoelen met een sapje dan wel biertje. Nog even zwaaien naar festivalicoon Tante Rikie die op een draagbare troon over de camping wordt gesjouwd, en de exodus naar het festivalterrein – en het bijbehorende stofhappen – kan wederom van start gaan!
De afgelopen jaren veranderde de lay-out van het terrein al meerdere malen, en dat was ook dit jaar het geval. Het schuifwerk met podia en dergelijke zorgt voor voldoende ademruimte voor de meute mensen, maar toch wordt het hier en daar een beetje benauwend druk. De in het bos gelegen Oase vindt gretig aftrek onder de bezoekers, want hier kun je lekker in de schaduw genieten van een biertje – maar dan wel zonder sigaretje. De enorme droogte brengt een rookverbod in het dennenbosje met zich mee, iets waar de bewaking dan ook goed op let.
Er is enorm veel te beleven en er zijn dan ook weinig bezoekers te vinden die het overvolle blokkenschema op de voet volgen. Jezelf laten verrassen en vooral overal een kijkje nemen, daar is de Zwarte Cross juist uitermate geschikt voor. In metalcafé De Baterbar moshen twee travestieten uit naburig gaycafé De Kast vrolijk mee op de knetterharde goregrind van Rectal Smegma. Bij hiphoppodium The Noaberhood rapt jong en oud de teksten van Extince uit volle borst mee, terwijl enkele meters verder een aantal BMX-ers heen en weer vliegen op de halfpipe. De dit jaar eveneens verplaatste Dansvloer wordt compleet aangestampt op de de hardcorebeats van Neophyte en Boh Foi Toch weet traditiegetrouw de Megatent op zondagochtend weer wakker te schudden onder bezielende leiding van frontman Keuper. Voor het badhuis op de camping knalt DJ Badmuts de ene foute hit na de ander uit een mobiele soundsystem en op het festivalterrein suizen bezoekers op tientallen meters hoogte door de lucht in de hoogste zweefmolen van Europa. Diversiteit is troef op de Zwarte Cross.
Op vrijdagavond dan ineens een bijzonder contrast: de gierende gitaren en ronkende motoren maken plaats voor 50 seconden stilte tijdens de Levendenherdenking, gevolgd door 10 seconden massaal gejuich, waarna de kakofonie van 33 podia vrolijk doorgaat tot in het holst van de nacht.
Zondagochtend is aangebroken en menig bezoeker doet verwoede pogingen om de partytent en slaapmat weer in te krappe tasjes te proppen. De laatste biertjes worden gedronken terwijl een stofhoosje de restanten van vier dagen feest hoog de lucht in blaast. De massale uittocht kan weer beginnen. Uitgeleefde caravans worden met een slakkengang van het terrein gesleept, roodverbrande schouders nog eenmaal ingesmeerd en de laatste telefoonnummers uitgewisseld. Dan nog even die unieke file in de Achterhoek en een van de meest bijzondere festivals van Nederland is weer voorbij.
Volgend jaar vindt de Zwarte Cross plaats van 18 t/m 21 juli. De kaartverkoop start op 17 november.
Tekst en beeld: redactie Jongin Arnhem
Tags : Zwarte Cross 2018, Zwarte Cross 2018 foto's, Zwarte Cross 2018 sfeerverslag, Zwarte Cross recensie, Zwarte Cross stoffig, Zwarte Cross terugblik
