Hoewel remakes van films vaak tegenvallen, is er in 2018 een verrassend goede uitgekomen; de remake van de Italiaanse horrorklassieker Suspiria (1977). Hoogste tijd om het origineel met de remake te vergelijken!
Suspiria (1977)
“Ongeluk wordt niet veroorzaakt door gebroken spiegels, maar door gebroken geesten.”
Suspiria kwam in 1977 uit in Italië onder regie van Dario Argento. Argento was al eerder bekend van zijn bijdragen aan het giallo-genre, een Italiaans subgenre van horror dat hoofdzakelijk detective- en mysterieverhalen behandelde en onder het genre ‘exploitatiefilm’ valt. Nadat hij verschillende klassieke giallo-films had gemaakt, waaronder ‘Deep Red’ en ‘The Bird with the Crystal Plumage’, besloot hij dat het tijd was om afstand te nemen van het genre om zijn veelzijdigheid als regisseur te bewijzen. Daarom maakte hij in 1977 Suspiria, een horrorfilm die vaak als een van de hoogtepunten van de Italiaanse filmindustrie wordt beschouwd en tevens gezien wordt als hét meesterwerk binnen Argento’s oeuvre.
De film gaat over de Amerikaanse ballerina Suzy Bannion (Jessica Harper), die naar Duitsland reist om daar de gerenommeerde Tanz Academy te betreden. Wanneer er steeds meer studenten verdwijnen en vermoord worden, probeert ze samen met haar vriendin Sara (Stefania Casini) het mysterie op te lossen, maar wat ze ontdekken is verschrikkelijker dan ze zich ooit hadden kunnen voorstellen.
Suspiria probeert meer een ervaring te zijn dan een film, waar Argento op verschillende manieren voor weet te zorgen. De bijzondere belichting is de eerste manier waarop hij dit doet; hij maakt veel gebruik van felle en contrasterende primaire kleuren, die de film een erg uniek uiterlijk geven. Argento liet zijn cinematograaf Luciano Tovoli voordat ze begonnen met filmen zelfs Sneeuwwitje en de zeven dwergen (1937) kijken, om hem een idee te geven van hoe hij de film eruit wilde laten zien.
Verder hebben de personages vrij weinig diepgang, en dat is ook de bedoeling. De personages zijn er als belichaming van de kijker; ze vertegenwoordigen de kijker zelf, waardoor het gemakkelijk is om je in de personages te verplaatsen. Alle personages hebben net genoeg karakterisering om ze innemend te maken, maar verder bestaan ze slechts als vertegenwoordigers van de kijker. Dit betekent niet dat de personages oppervlakkig zijn, maar dat ze opzettelijk minimalistisch worden neergezet zodat de kijker zich beter in hen kan verplaatsen.
Suspiria is een horrorfilm, en een heel effectieve. Tijdens de film spelen er meerdere gruwelijke scènes af, sommige zelfs buitensporig gruwelijk. Van de madenscène tot de prikkeldraadscène, alle engste momenten zijn even angstaanjagend. De bijzondere muziek van Argento’s vaste componist Goblin voegt nog meer spanning toe aan de film.
Een vreemd kenmerk van Suspiria is dat alle dialogen zijn ingesproken. Dit is de manier waarop alle Italiaanse films in die tijd werden gemaakt; tijdens het filmen sprak iedereen in zijn of haar eigen taal en werd er niet of nauwelijks geluid opgenomen. De dialogen werden in een later stadium in het Engels ingesproken. Dit is eerst een beetje afleidend, maar na een tijdje raak je er wel aan gewend.
Bovengenoemde zaken zijn allemaal redenen dat Suspiria nog steeds niet gedateerd is en er nog steeds over wordt gepraat; het kijken van deze film is een geheel unieke ervaring. De beste manier om Suspiria te omschrijven is óf als een door demonen bezeten sprookje óf als een heel mooie nachtmerrie. Het is een bijzondere, unieke film die iedere liefhebber van horrorfilms moet hebben gezien.
Suspiria (2018)
“Waarom is iedereen zo klaar om te denken dat het ergste voorbij is?”
De remake van Argento’s meesterwerk had ongetwijfeld hoge verwachtingen om waar te maken, maar gelukkig was de film tenminste in goede handen. Regisseur Luca Guadagnino maakte twee jaar geleden zijn doorbraak met zijn LHBTI-drama Call Me By Your Name (2017), waarmee hij zijn vaardigheid als regisseur liet zien. Deze vaardigheid laat hij met deze remake wederom zien; Suspiria is een van de beste films van 2018 en zelfs een van de beste horrorfilms van het afgelopen decennium.
Guadagnino heeft gezegd dat hij een grote bewonderaar van Argento’s klassieke horrorfilm is. Aangezien hij nooit een soortgelijke film als Suspiria kan maken, is zijn remake meer een herinterpretatie van hetzelfde verhaal, in plaats van een film die hetzelfde gevoel als het origineel probeert te herleven. Dit is duidelijk merkbaar in zijn film; Suspiria (2018) en Suspiria (1977) zijn twee heel verschillende films.
Terwijl het origineel een stijlvol mysterie is dat de de kijker vooral de stuipen op het lijf probeert te jagen, poogt de remake de kijker meer te verontrusten, om deze vervolgens langzaam maar zeker een paranoïde, ongemakkelijk gevoel te geven. Guadagnino gebruikt in zijn remake de regels, ideeën en personages van het origineel en werkt ze verder uit, waardoor de wereld van Suspiria een duidelijke persoonlijkheid krijgt en verder tot leven komt. De grote onthulling van het origineel wordt zelfs al in de openingsscène van de remake onthuld. Verder worden alle personages grondig uitgewerkt en krijgt zelfs de stad een persoonlijkheid en gezicht.
Het is natuurlijk niet eerlijk om het origineel te bekritiseren omdat die het bovengenoemde allemaal niet heeft gedaan. Dit is niet alleen zo omdat het bovengenoemde niet de doelen van het origineel waren, maar ook omdat de remake met 152 minuten een uur langer duurt dan het 98 minuten tellende origineel. Dit duidt een ander groot verschil tussen de twee films aan; de remake is een grondige verkenning van de wereld van Suspiria, terwijl het origineel een meer beperkte ervaring probeert te zijn.
Zonder de remake met het origineel te vergelijken is de film ook fantastisch. Dakota Johnson als Suzy Bannion geeft haar beste acteerwerk tot nu toe, terwijl de altijd voortreffelijke Tilda Swinton niet één, niet twee, maar drie personages uitstekend vertolkt (kun je ze alle drie vinden?). Het camerawerk van Sayombhu Mukdeeprom is ook goed doordacht en een lust voor het oog. Regie is aan de kern van camerawerk, waar Guadagnino dus ook veel eer voor verdient.
Het belangrijkste aan een horrorfilm is natuurlijk hoe eng hij is, en Suspiria stelt in dit aspect ook zeker niet teleur. Er zitten meerdere werkelijk verontrustende scènes in de film. Vooral de dood van Olga is een van de meest afschuwelijke en meest zorgvuldig gemaakte momenten van de afgelopen tien jaar aan horrorfilms. Er zitten verder nog meer doodenge scènes in de film, waar ik nu niet verder op in zal gaan, want die moet je echt zelf gaan beleven.
Naar mijn mening is het meest interessante aan de film echter het thematische aspect. De remake is thematisch gezien veel uitgebreider dan het origineel, wat met name aan het einde van de film kan worden gezien. Hoewel het complexe karakter van de film voor sommigen als een pluspunt kan worden gezien, kan het voor anderen net zo goed als een minpunt worden ervaren. Niet iedereen vindt het leuk om veel na te moeten denken tijdens het kijken van een film, wat volkomen te begrijpen is, maar ook als je geen rekening houdt met het thematische aspect van de film is Suspiria een zeer effectieve horrorfilm die je écht bang zal maken.
Het enige grote minpunt wat ik me kan bedenken is dat hoewel de muziek die Thom Yorke (frontman van de band Radiohead) fantastisch is, soms niet echt bij de film lijkt te passen. Vooral tijdens de climax is dit duidelijk merkbaar. Dit is gelukkig alleen het geval bij een handvol scènes; er zijn meerdere scènes waar Yorke’s muziek perfect bij aansluit.
Suspiria is zeker niet voor iedereen, maar voor liefhebbers is de film een zegen. Guadagnino’s passie en liefde voor het origineel zijn duidelijk voelbaar, waarmee hij zijn film verheft tot een niveau dat misschien wel geen enkele andere regisseur had kunnen bereiken. De film verschilt drastisch van het origineel, maar is daardoor zeker niet minder goed. Beide films hadden verschillende doelen die ze allebei op verschillende manieren weten te bereiken, bijna tot in perfectie. Guadagnino heeft een van de beste horrorfilms van de afgelopen tien jaar gemaakt en heeft verder bewijs geleverd dat niet alle remakes per definitie van mindere kwaliteit dan het origineel zijn.
Als je graag beide films wilt kijken, dan raad ik je aan om het origineel eerst te bekijken. Dit is namelijk een van de zeldzame gevallen waarin de oudere film toegankelijker is dan de nieuwere film. Niet alleen is het origineel korter en ligt het tempo een stuk hoger, ook is het origineel toegankelijker door haar lagere nadruk op thematische aspecten. Verder wordt de grote onthulling van het origineel al in de openingsscène van de remake onthuld, en aangezien het origineel hoofdzakelijk een mysterie is, zal het origineel waarschijnlijk minder spannend zijn als je de remake eerst kijkt. Hoe dan ook, beide films zijn verplichte kost voor liefhebbers van écht goede horror!
Door: Jop Vos
Tags : Suspiria, Suspiria 1977 recensie, Suspiria 2018 recensie, Suspiria filmrecensie, Suspiria original versus remake, Suspiria recensie, Suspiria review
