Op een doodnormale avond zit de jongen met zijn sokken in een bak pinda’s, waarmee de surrealistische toon van deze danstheatervoorstelling meteen wordt gezet. De telefoon van de jongen gaat, het is zijn vader, die hem eigenlijk nooit belt. ‘Jongen, je moeder’, is het enige dat door de telefoon klinkt. Op dat moment weet de jongen het meteen: het is misse boel. Wat deze misse boel precies inhoudt ontdek je als toeschouwer pas gaandeweg de voorstelling.
De terugkerende stem die door de zaal galmt en keer op keer zegt dat zijn moeder ‘een traject ingaat’, doet hem beseffen dat het om kanker gaat, terwijl dit woord bijna nergens wordt uitgesproken.
Beeld: William van der Voort
Danser/choreograaf en speler Davey Bakker neemt je mee in een rollercoaster van emoties, die voor eenieder die met kanker in zijn omgeving in aanraking komt heel herkenbaar is. Bakker toont deze realiteit op indringende wijze, een realiteit ‘waarin zekerheid niet meer bestaat’.
Met zijn beweging en dans zet bakker een sterke fysieke beeldtaal neer, waarmee hij laat zien hoe hij omgaat met het nieuws dat zijn leven op zijn kop zet. Zijn emotionele reis is erg abstract, maar goed voelbaar als toeschouwer. Zware, donkere emoties maken hier en daar plaats voor kleine geluksmomentjes, waarbij zwarte humor weer even wat lucht door de voorstelling doet waaien.
Sterk is de inzet van muziek, uiteenlopend van rustige saxofoonsolo’s tot heftige gitaarmuziek, een soundtrack passend bij de rollercoaster die de jongen ervaart. Met repetitieve bewegingen en dito teksten zet Bakker zijn spel extra kracht bij. De stem die hem doorlopend vanuit de speakers toespreekt lijkt voort te komen uit zijn eigen gedachten, maar dan vanuit een ander perspectief.
De jongen blijft onvermoeid doordansen en beantwoordt de stem geregeld met een monoloog, terwijl er allerlei interacties met het decor en rekwisieten plaatsvinden. Hij gebruikt het bankstel om erin weg te zakken en te verdwijnen, bouwt een onstabiele stellage die zijn gewicht toch weet te houden en maakt gebruik van stoelen om een choreagrafie mee uit te voeren. Hij rolt, ligt en maakt vooral veel rommel: de speelvloer ligt na een tijdje bezaaid met pinda’s.
Naast de uitbundige emoties lukt het Bakker ook heel goed om zichzelf klein te maken en snel over te schakelen naar gevoelig en breekbaar theaterspel. Binnen een uur en een kwartier wordt het publiek meegenomen in een geweldige solovoorstelling, waarbij de abstracte en surrealistische vorm in dienst staat van de rollercoaster aan emoties. De stilte in de zaal was hoorbaar en Bakker en zijn team werden beloond met een staande ovatie.
★★★★☆
Gezien: ‘Jongen, je moeder’ – Zuhause, 9 maart, Theater a/d Rijn.
https://www.wirsindzuhause.nl/jongen-je-moeder
Recensie: Indy
Beeld: William van der Voort & Zuhause
Tags : Davey Bakker Jongen je moeder, Jongen je moeder recensie, Zuhause, Zuhause Jongen je moeder, Zuhause Jongen je moeder recensie
