Hoe het leven van Jess veranderde na haar geslachtsoperatie [interview]

Geplaatst op 20 december 2022 Door In Artikelen, Gezondheid, Hulp & Info, Kopzorgen, Lifestyle

Jarenlang konden transgenders alleen in het Amsterdam VUmc terecht om geholpen te worden bij een geslachtsverandering. De vraag naar hulp bij transities steeg echter zo hard, dat het VUmc het niet meer alleen aankon. Sinds maart kunnen kinderen tot 16 jaar terecht in Nijmegen, bij het Amalia Kinderziekenhuis van het Radboud UMC. Bij Rijnstate Arnhem liggen plannen klaar om transgenderzorg voor volwassenen aan te gaan bieden.

Jess Regter uit Arnhem werd geboren als jongen, maar is volledig getransformeerd tot vrouw. Die transitie duurde bijna tien jaar. Voor Jess is de scheidslijn tussen man en vrouw nog steeds heel duidelijk: shemales en travestieten zijn geen echte transgenders. Jess deelde haar levensverhaal, dat in teken staat van tegenslagen en het overwinnen daarvan.

Hoi Jess! Je wist al op jonge leeftijd dat je geen jongen, maar meisje wilde zijn. Pas een paar jaar geleden is dat volledig de werkelijkheid geworden. Wat is er in de tussentijd allemaal gebeurd – van het moment dat je het wist naar de daadwerkelijke ‘geslachtsverandering’?
Toen ik drie jaar was ontdekte ik het. Ik stond met mijn moeder onder de douche en ik zei dat ik hetzelfde wilde als haar. In mijn jeugd was ik wel heel jongensachtig, maar ook best agressief richting mijn geslachtsdeel. Dat ding moest eraf! Op de lagere school speelde ik altijd met meisjes en ging verkleed als prinses. Vanaf groep 3 werd het moeilijker, dan werd ik boos als mensen me aanspraken met ‘hij’. Ook kwam de agressiviteit in mij meer omhoog. Ik raakte als het ware mijn gevoel kwijt, omdat ik niet goed wist wie of wat ik was. Mijn emoties gingen door elkaar en dat is best verwarrend. Als ik boos was, dan dacht ik dat ik verdrietig was en omgekeerd. Er is toen vanuit thuis hulp ingeschakeld, om goed met deze vroege ‘identiteitscrisis’ om te gaan. Daaruit kwam naar voren dat het erg belangrijk was om mij vrij te laten. Hierbij hoorde ook een experiment. Ze wilden zien wat er gebeurde als ik mocht kiezen tussen twee kledingboxen, één met mannenkleding en één met vrouwenkleding. Mijn keuze was al snel duidelijk: in de mannenkleding zette ik meteen de schaar.

Om het transformatieproces in werking te zetten, moest ik naar het VUmc in Amsterdam. In het ziekenhuis kwam ik bij de genderpoli terecht. Van mijn tiende tot mijn negentiende kwam ik maandelijks in het ziekenhuis. Het begon meteen al met een nare ervaring. Ik werd aangesproken door een transgendervrouw die heel laat was begonnen met de transformatie. Ze was wel mooi, maar had een hele zware stem. Ik schrok daar zo van, dat ik eigenlijk van die plek weg wilde vluchten. Als dit mijn toekomst was, dan wilde ik het liever niet. Gelukkig was ik er wél vroeg bij; al op mijn elfde begon ik met puberteitsremmers. Daarmee stel je de puberteit als het ware uit, zodat je lichaam nog niet volgroeit tot volledig man of vrouw. Je hebt dan langer de tijd op te beslissen wat je definitief wil zijn. Ik wist al lang dat ik vrouw wilde zijn, dus kon ik vrij snel beginnen met de volgende stap van de transformatie.

Voordat je mag beginnen met de daadwerkelijke ingrepen, moet je een vragenlijst invullen. Ik schrok best wel van de vragen die daarin stonden. Op mijn tiende kreeg ik al de vraag of ik zelfmoord zou plegen als ik niet in aanmerking zou komen voor de operatie. Die vragenlijsten hadden ze wat mij betreft wat meer kindvriendelijk mogen maken.

Bij het zetten van de eerste prik had ik meteen spijt; het deed pijn en het ging al meteen de eerste keer fout. Je krijgt dan twee soorten stoffen toegediend: de ene is een vloeistof, de andere is in vaste vorm, een soort korrelachtige stof. Voordat je de prik krijgt, worden de stoffen in twee spuiten door elkaar overgespoten. Daardoor mengen de stoffen zich tot een stroperig geheel. Bij mij ging dat niet helemaal goed. Doordat de het stroperige mengsel onderhuids nog verder verhardde, kreeg ik allemaal bulten op mijn benen. Mijn lichaam maakte littekenweefsel aan op de plekken van die bulten. Later kreeg ik dat ook op mijn buik. Dankzij massages is het littekenweefsel gelukkig wel verdwenen.

In het begin van mijn middelbareschooltijd waren er mensen die mij pestten. Ze scholden me dan uit met ‘manwijf’ of ‘shemale’. In het tweede jaar was ik het zo zat, dat ik de aanvoerder van de groep teruggepakt heb. Toen hij me weer eens uitdaagde, zei ik: “als je wilt vechten, dan kunnen we vechten als twee mannen.” Er moesten vijf leraren bij komen om ons uit elkaar te halen. Een van hen bracht me weg, terwijl alle omstanders toekeken.

Uiteindelijk heb ik door het hele voorval zelfs vier uur in een cel gezeten. Daarnaast heeft de school mij een week geschorst, dat moeten ze nu eenmaal doen bij zulke heftige gebeurtenissen. Maar dat was het waard, want vanaf dat moment was er iets veranderd. Op school keken mensen anders naar mij, omdat nu was gebleken dat ik niet over me heen liet lopen. Door het voorval was gebleken dat ik sterker was dan de meeste leeftijdsgenoten, niet alleen fysiek, maar vooral ook mentaal. Ik voelde me een stuk beter, omdat ik eindelijk voor mezelf op was gekomen.

In de tijd daarna ging het weer wat minder met mij. Mijn ouders waren gescheiden en de band met mijn moeder verslechterde. Ik woonde niet meer thuis en ging van de ene woongroep naar de andere woongroep. Mijn moeder vond zichzelf belangrijker dan haar kinderen. Ze heeft pijnlijke dingen gezegd, die zijn blijven hangen. Ze dacht bijvoorbeeld dat ik alleen maar van geslacht wilde veranderen, omdat ik de nieuwe Kelly van der Veer wilde worden. Kelly van der Veer is een transgenderprostituee. Dat was totaal niet wat ik voor mezelf voor ogen had. Ik was gescout voor tv-programma ‘Hij is een zij’, maar mijn moeder voorkwam dat ik daaraan mee kon doen.

Ik merk dat ik het sterkst door het leven ga als ik alleen ben. Met de aandacht die ik krijg in interviews en fotoshoots wil ik aan mijn moeder laten zien dat ik haar niet nodig heb. Bij alles wat ik doe denk ik: kijk maar, het lukt mij wel alleen.

Vanaf het moment dat je 18 jaar bent kan je een geslachtsoperatie ondergaan. Mijn operatie werd uitgesteld, omdat ik een eetstoornis had. Mijn gewicht was het enige aspect van mijn leven waar ik zelf de controle over had. Ik sloeg er zo ver in door dat ik op een gegeven moment nog maar 48 kilo woog. Om de operatie te kunnen ondergaan was een lichaamsgewicht van 60 kilo vereist. Daardoor ging ik juist weer heel veel eten, want ik wilde natuurlijk dat dat zo snel mogelijk zou gebeuren.

Drie maanden voor de operatie kreeg ik de vraag of ik een kinderwens had. Als dat zo was zouden ze geslachtscellen veilig stellen om voor later te bewaren. Ik heb nee gezegd, omdat het dan nog langer zou duren voordat de operatie kon plaatsvinden. Er zijn nu onderzoekers bezig met nieuwe technieken, waarmee ze van het DNA uit normale lichaamscellen geslachtscellen willen maken. Toen ik van die onderzoeken hoorde, heb ik me er meteen voor aangemeld. Na de operatie is er geen nazorg geweest vanuit het VUmc. Voor de buitenkant maakt dat niet echt uit, als daarmee iets aan de hand is dan merk ik het zelf wel. Maar er is nooit een controle geweest om te checken of alles vanbinnen in mijn lichaam nog oké is. Dat vind ik gek, want ook na de operatie bleef ik nog steeds hormonen slikken.


Nazorg voor (jonge) transgenders
Op de website van TransVisie is veel belangrijke informatie te vinden over nazorg voor transgenders die alle stappen van geslachtsverandering zijn ondergaan. Zo is het bijvoorbeeld belangrijk om elke twee jaar een bloedonderzoek te laten doen. Het slikken van hormonen heeft invloed op je botdichtheid. Aan de hand van bloedonderzoek kan men nagaan of er botontkalking heeft plaatsgevonden. Er kunnen allerlei redenen zijn waardoor een geslachtsoperatie niet als de juiste oplossing voelt voor het ‘probleem’. Op de website van Zorgkaart Nederland kan je daarover praten. Als je klachten hebt is dit een goede plek op ze te delen, want er wordt vrijwel altijd op gereageerd door de betreffende instelling.

Jess gaf aan dat ze haar ‘levensdoel’ even kwijt was na de definitieve operatie. Als je zo lang naar een bepaald doel toeleeft, en je hebt dat punt bereikt, dan weet je daarna even niet meer hoe je je leven verder gaat inrichten. Dit is iets wat vaker voorkomt bij transgenders. Het kan zelfs leiden tot psychische problemen zoals een depressie. In het VUmc ga je alleen tijdens het transitietraject in gesprek met psychologen. Als je daarna nog psychische hulp nodig hebt, dan moet je bij andere instanties aankloppen.


Hoe is jouw leven veranderd sinds de geslachtsverandering?
Na de operatie ben ik eerst naar de achtergrond verdwenen, om deze stap te verwerken. Als je van geslacht verandert ga je allerlei dingen op een nieuwe manier ervaren. Ik val op mannen, maar merk dat ik me af en toe ook tot vrouwen aangetrokken voel. Dat bracht mij weer in verwarring. In welk hokje hoor ik dan? Ik denk nu maar: gewoon pakken wat je pakken kan, als je in hokjes wil denken, maak voor mij dan maar een mega-villa-hokje.

Voor mijn gevoel was het leven vóór de operatie makkelijker, ik heb het idee dat ik toen meer werd geaccepteerd dan nu. Je bent pas volledig van gender getransformeerd als je de geslachtsoperatie achter de rug hebt. Dat is een definitieve stap, na de operatie is er geen weg terug. Shemales en travestieten gedragen zich als iemand van de andere sekse, maar hebben nog wel het geslachtsdeel waarmee zij geboren zijn. Zij kunnen nog na een tijdje nog steeds een andere identiteit aannemen. Ondanks dat grote verschil worden er vaak vergelijkingen gemaakt tussen transgenders, shemales en travestieten. Dat maakt mij boos. Ik weet dat het niet aan mij is om te oordelen, maar het is soms moeilijk om te bepalen wat nou écht is.

Er zijn grote verschillen tussen man en vrouw. Door de geslachtstransformatie heb ik gemerkt dat ik gevoeliger ben geworden door de vrouwenhormonen. Vroeger was ik best wel hard, echt jongensachtig. Ik had me toen niet voor kunnen stellen dat ik later huilend GTST zou kijken.

Hoe reageerden mensen toen je een fotoshoot met Panorama deed?
Mensen die mij wel kennen, maar wat verder van mij af staan, wisten nog niet dat ik van geslacht was veranderd. Die schrokken van het artikel. Van andere kennissen kreeg ik de reactie: “oh, ben je hiervoor ingehuurd?”

Wat is voor jou de raarste/meest opvallende reactie van anderen, wanneer ze horen dat je als jongen bent geboren? En welke reactie vind je het fijnst/liefst?
Mensen schrikken als ik het vertel. Een opvallende reactie vond ik: “je bent eigenlijk wel mooier zo.” Als iemand me aanstaart, dan gaat er van alles rond in mijn hoofd. In mijn gedachten ga ik dan weer terug naar vroeger. Dat heb ik vooral als jongeren te lang naar me kijken. Ook krijg ik soms jaloerse reacties van ‘biologische’ vrouwen. Bijvoorbeeld wanneer ik in de smaak val bij een jongen, maar een andere meid ziet die jongen wel zitten. Dan gaan ze stoken: “Weet je het wel zeker? Zij is trans, hoor.” Dit soort situaties zijn ook de reden dat ik niet meer zo vaak uit ga in Arnhem. Een goede manier om met rare reacties om te gaan is zelfspot. Als je zelfspot hebt dan kan je de kritiek van anderen ook makkelijker accepteren.

Hoe kijk jij nu naar foto’s van hoe je er vroeger uitzag?
Ik zie mezelf nog steeds zoals de Jess van vroeger. Mijn gezicht is nog steeds hetzelfde. Eerst dacht ik dat ik alle foto’s en video’s van vroeger wilde verwijderen, maar nu ben ik blij dat ik dat nooit gedaan heb. Het verschillen tussen het verleden en het heden onder ogen zien, dat is een essentieel onderdeel in het proces van jezelf accepteren. Wat ik misschien wel het moeilijkst kan accepteren is het feit dat ik onvruchtbaar ben geworden door te zijn wie ik wil zijn.

Hoe gingen jouw ouders ermee om toen bleek dat jij je meisje voelde in een jongenslichaam? En welke tips heb jij voor ouders die een transgender als kind hebben, hoe kunnen zij doen wat het beste is voor hun kind?
Eerst bleven ze mij nog behandelen als een jongen, omdat dat misschien veiliger voelde voor de omgeving. Maar later kregen zij ook wel in de gaten dat dat zo niet kon. Als tips voor ouders met een transgender als kind: het is belangrijk om je kind vrij te laten op het gebied van seksuele identiteit. Laat het kind zelf zijn/haar identiteit ontdekken. Let goed op de symptomen. Elk kind heeft een periode dat het op onderzoek gaat naar de eigen identiteit en het geslacht. Er zijn jongetjes die een bepaalde periode prinsesje spelen en alles in het roze willen. Bij transgenders gaat dat een stapje verder, het is een stukje heftiger en het houdt ook langer aan. Blijf je kind altijd ondersteunen in de dingen die hij of zij graag wil doen.

De laatste tijd wordt er veel nagedacht over dingen ‘genderneutraal’ maken. Denk jij dat man en vrouw een goede indeling is of moeten er meer opties zijn?
Er zijn bepaalde dingen in de samenleving ingedeeld in genders. Speelgoed is nu ingedeeld in jongens- en meisjesspeelgoed. In speelgoedwinkels heb je aan de ene kant de jongensafdeling en aan de andere kant de meisjesafdeling. Maar wat mij betreft pleuren ze gewoon alles door elkaar, zodat kinderen gewoon zelf kunnen kiezen waar ze mee willen spelen.

Wat wil je bereiken met YouTube?
Ik wil een goed voorbeeld zijn voor anderen. Ik wil influencer worden en als ik bekender ben dan wil ik een onderneming opzetten om kinderen die het andere geslacht willen zijn te helpen en ondersteunen in hun traject. Deze wens komt vooral voort uit het gevoel dat ik dat zelf tekort ben gekomen in mijn proces.

Hoe komt het dat jij zo open bent over transgender zijn, terwijl andere transgenders zich misschien liever verschuilen?
In het begin verschuilde ik mij ook liever, om de operatie te verwerken. Nu vind ik mijzelf een type om er vrij en open over te zijn. De transformatie was een lang proces en ik heb daarin zo veel meegemaakt, dat ik het mezelf gun om er meer uit te halen. Ik wil graag een voorbeeld zijn voor anderen. Ik zou willen dat iedereen trots kan zijn op wie hij of zij zelf is. Het maakt niet uit wie of wat je bent, wees er lekker open over en wees er trots op. Als je laat zien dat je trots bent op jezelf, dan kunnen anderen dat ook. En bovendien ziet iedereen dan dat je een sterk persoon bent.

Jess Regter op Instagram
Jess Regter op YouTube

Beeld: Jess Regter en Ruben Lammerts Photography

Tags : , , , , , , , , ,