Een groep tieners breekt op regelmatig in bij huizen. Strevend naar een beter leven besluit deze groep een laatste grote inbraak te plegen bij een rijke blinde man (Stephen Lang). Deze man blijkt alleen een veteraan te zijn met een geheim. Dat geheim wil hij koste wat het kost verborgen houden. De inbraak verandert snel in een kat-en-muisspel tussen de man en de jonge inbrekers.
Don’t Breathe is geregisseerd door de relatief onbekende regisseur Fede Alvarez. Hij heeft nog niet heel veel werk op zijn naam staan. Don’t Breathe is namelijk pas de tweede speelfilm die hij regisseert. Verder heeft hij aan een serie gewerkt en wat shorts gemaakt. Beide van zijn speelfilms zijn horrorfilms. Alvarez heeft zijn werk enorm verbeterd met Don’t Breathe, want het eveneens door hem geregisseerde Evil Dead was niet heel geweldig.
De karakters in Don’t Breathe maken het gebrek aan ervaring van Alvarez vrij duidelijk zichtbaar. Het lijkt namelijk alsof hij zijn best heeft gedaan om de meest irritante karakters ooit te bedenken. Ik was de gehele film in conclaaf met mezelf, want ik zag de hoofdpersoon Rocky (Jane Levy) het liefste zo snel mogelijk doodgaan. Haar karakter is de manifestatie van alle tiener-MTV shows: heel nep en aanstellerig. Regisseurs moeten eens inzien dat “teen-angst” niet oké is in een dergelijke film. Daarentegen speelt Stephen Lang, de blinde man, goed. Dit komt vooral omdat zijn rol vele malen beter is. Verder is het verhaal natuurlijk niet het epitoom van originaliteit. Dit heb je waarschijnlijk weleens vaker gezien in een horrorfilm. Het verhaal is dan niet meer dan een stuk gereedschap om de karakters in een noodsituatie te krijgen. Eenmaal in deze situatie doet het verhaal er niet echt meer toe.
Waar Alvarez echter wel kaas van heeft gegeten is suspense. Toen ik het verhaal vergeten was en mijn irritaties omtrent Rocky aan de kant wist te zetten bleek Don’t Breathe een van de spannendste films te zijn die ik ooit heb gezien. Wanneer de actie begint werkt alles perfect met elkaar; van de muziek tot de claustrofobische beelden. Ik zat de gehele tijd op het puntje van mijn stoel. Sterker nog, toen de film het eind naderde hadden mijn vriendin en ik er toch echt genoeg van om zo gespannen te zijn. We waren wel aan wat rust toe. Al deze opgebouwde spanning verdwijnt in de laatste scene, want dan komen het tergend slechte verhaal en de ongeloofwaardige karakters weer in beeld. Het verhaal is alsof je een verroeste munt in je hap taart vindt: de taart was wel lekker maar je hebt alsnog een vieze smaak in je mond.
Ik ging met erg lage verwachtingen naar Don’t Breathe omdat het een horrorfilm is. Ik heb jarenlang een koortsdroom gehad over een horrorfilm die voor de verandering eens echt spannend en eng is.
Deze droom is enigszins werkelijkheid geworden na het zien van Don’t Breathe. Het is weliswaar een ruwe diamant met veel minpunten, maar als je anderhalf uur op het puntje van je stoel wilt zitten en je ongemakkelijk wilt voelen dan is Don’t Breathe een perfecte film. Ik kijk uit naar de volgende film van Alvarez. Hopelijk zijn dan de karakters en het verhaal dan minder tenenkrommend en de spanning van hetzelfde niveau.
Tags : Don't Breathe film, Don't Breathe Horror, Don't Breathe Recensie, Don't Breathe review
