‘Hee mensen! Dit is weer een epische nieuwe video van Itsyaboybooi en vandaag ga ik weer een nieuw spelletje voor jullie spelen.’ Gaming en theater: een interessante combinatie die misschien wel meer met elkaar te maken heeft dan je in eerste instantie zou verwachten. De basis ligt voor beide in een fantasiewereld. En de taken van een Let’s Player en een theatermaker lijken erg op elkaar. Ze zijn beide bezig met kijkers entertainen en een verhaal vertellen. Let’s Play van Booi Kluiving is een continue zoektocht naar overlap en verschillen tussen de virtuele wereld en de realiteit.
(On)zichtbaar ongemak
Booi maakt het ongemak van het leven achter een Let’s Player voelbaar. Voorafgaand aan de ‘opname’ oefent hij de intro, om zo enthousiast mogelijk over te komen. Boois stemgeluid sterft weg in de stilte van zijn kamer. Even later wordt het nog iets pijnlijker: als zijn medespeler plotseling offline gaat, dan is hij weer helemaal alleen. Toch zit er een soort onverklaarbare aantrekkingskracht in het online gamen: iedereen begint op hetzelfde niveau, met als doel om een karakter te ontwikkelen en zo goed mogelijk te worden. Het leuke aan online gamen is dat je in contact staat met de rest van de wereld. Maar nóg fijner is dat dat allemaal anoniem kan. Daarbovenop kan je als streamer erkenning vinden in de waardering van de kijker.
Een leven in levels
Booi gaat in Let’s Play op onderzoek uit: hij zoekt de betekenis van het leven in spelletjes. Het begint met de simpele retro game ‘Pong’, maar gaandeweg worden de spellen gecompliceerder. De zoektocht naar zijn persoonlijke leven loopt daar parallel aan. In de game “Let’s Play” gaat het letterlijk over het leven van de Let’s Player. Hierbij speelt elk level zich af in een andere wereld, waarbij de lichten van het decor zich steeds aanpassen aan de sfeer van het desbetreffende level.
Door de verschillende levels heen wordt de Let’s Player geconfronteerd met de plekken uit zijn jeugd, waar verschillende karakters hem op cryptische wijze het leven uitleggen. Uiteindelijk krijgt de hoofdspeler een black-out, waarna hij zichzelf letterlijk en figuurlijk tegenkomt. Die black-out is erg vaag: het is een poëtische, maar vooral ook een zweverige manier om naar de slotscène toe te werken. Het is niet voor iedereen duidelijk wat zich hier afspeelt en dat drukt zich uit in verwarring op de gezichten van een aantal toeschouwers.
Open einde
Booi koos er bewust voor om het einde open te laten. Het is aan de toeschouwer om een eigen interpretatie aan dit einde te geven. Tijdens het nagesprek vraagt Booi aan het publiek wat men dacht dat er bedoeld werd met de eindscène. Er komen verschillende antwoorden, die Booi allemaal goedkeurt. Daarnaast vertelt Booi hoe ingewikkeld het is om de voorstelling interactief te maken: “Bijna al het contact met de kijker verloopt via het grote scherm. Het samenspel met medespeler Maurice zorgt voor nog een extra laag: hij communiceert door de VR-bril, via mijn computer naar het grote scherm en dan pas komt de boodschap bij het publiek aan.” Het meest directe contact met het publiek vindt plaats voordat de grote “Let’s Play” game begint: dan voert Booi een gesprek met het karakter aan de andere kant van de lijn. Maar doordat Booi zijn bureaustoel richting het publiek heeft gedraaid, voel je je als toeschouwer ook sterk aangesproken.
Het perspectief van de theatermaker
De tijd en moeite die in het vooronderzoek van deze show zijn gestoken, dwingen absoluut respect af. Booi startte een eigen gamekanaal op YouTube om te ervaren hoe het leven van een echte Let’s Player eruit ziet. Het moet veel werk gekost hebben om zelf een game te ontwikkelen, te spelen en af te stemmen op het publiek. Maurice vertelt over de uitdagingen waar je mee te maken krijgt als je theater maakt met een VR-bril op je hoofd: “Tijdens het spelen weet ik bijna niet waar ik me in de realiteit bevind. Er zit een cameraatje in de bril om te kunnen bepalen waar ik ongeveer sta, maar op de donkere theatervloer is dat nog steeds best lastig. In de game zijn markeringen aangebracht, zodat ik weet waar ik heen kan lopen. Tijdens het samenspel met Booi hoor ik zijn stem ergens heel ver weg en ik zie hem in game als een of ander vaag poppetje, waar ik dan heel serieus mijn theaterteksten tegen moet vertellen. Aan de ogen van het vage poppetje kan ik zien hoe het beeld voor het publiek ongeveer moet zijn, ik moet dus tegelijkertijd ook nog eens nadenken of ik wel goed in beeld sta.”
Eigen interpretatie
In de slotscène zien we Booi in-game naar zijn gamesetup toe lopen en in het finalelevel zien we zijn bureau waar zijn computer op staat. Dan komt hij zichzelf tegen en wordt hij geconfronteerd met zijn eigen bestaan: is dit dan waar alle eerdere levels hem naartoe hebben geleid? Na de black-out zien we Booi voor het grote scherm staan, kijkend naar zichzelf in vorm van een gamekarakter. Booi en zijn gamekarakter maken allebei dezelfde beweging: ze reiken de hand uit naar elkaar. De grote vraag rest ons: wie bestuurt nou wie? Bestuurt Booi de game of wordt Booi geleefd door de game?
Speeldata Booi Kluiving – ‘Let’s Play’:
Donderdag 6 februari 2020, 20:00 – 21:30, Voorstelling ‘Let’s Play’, Theater aan de Rijn
Vrijdag 7 februari 2020, 20:00 – 21:30, Voorstelling ‘Let’s Play’, Theater aan de Rijn
Zaterdag 8 februari 2020, 20:00 – 21:30, Voorstelling ‘Let’s Play’, Theater aan de Rijn
> Facebook event – Let’s play – Booi Kluiving | De Nieuwe Oost
Recensie: Aart de Winter
Gezien op: 4 februari -Try-out van ‘Let’s Play’ – Theater aan de Rijn
Tags : Booi Kluving Let's Play, Let's Play Recensie, Let's Play theater
